داریوش در سال 512 ق.م لشکری را از طریق شمال آسیای صغیر فرماندهی کرد،از محلی که امروزه تنگه « بُسفر» نامیده می شود گذشت و وارد تراکیه شد. تراکیه منطقه ناهمواری در حاشیه شمالی دریای اژه بود که از مدت های مدید یونانیان در آن جا می زیستند. اکثر قبایل تراکیه بی درنگ و بدون نبرد سر تسلیم فرود آوردند و لشکر داریوش به سوی شمال حرکت کرد. از رود دانوب گذشت و وارد استپ های پهناوری شد که بعدها جنوب روسیه را تشکیل دادند.مورخان مدت ها درباره انگیزه های داریوش برای نخستین هجوم ایران به اروپا بحث کردند. برخی اعتقاد دارند که او می خواست ساکنان استپ ها را که استپ های بیابان گرد بودند وحدود یک قرن پیش حملات ویرانگرانه به خاور نزدیک انجام داده بودند مجازات کنند. برخی دیگر نیز گمان می کنند که شایعات مربوط به ذخایر طلای اسکیت ها او را اغوا کرده بود.عده ای نیز این عمل را گام بعدی منطقی داریوش در پیگیری سنت توسعۀ امپراتوری که پیشینیانش داشتند می دانند.بی گمان انگیزه داریوش از همه این ملاحضات و گفته ها ناشی می شد، اما در تحلیل نهایی گسترش امپراتوری،نیرومندترین و بیشترین انگیزه او محسوب می شود. مدارک قانع کننده ای وجود دارد مبنی بر این که داریوش طرح تسخیر تمام اروپا را در سر داشت.او کمی پیش از یورش به تراکیه و سرزمین اسکیت ها ( و شاید بلافاصله پس از آن ) کشتی هایی برای شناسایی و کاوشگری تهیه نقشه از سواحل یونان و سپس جنوب ایتالیا اعزام داشت.این کشتی ها ظاهراً تمام غرب را کاوش نکردند و از این رو داریوش هرگز نتوانست تصویر درستی از منطقه پهناور جهان مدیترانه ای ـ اروپایی و چگونگی سرزمین ها و اقوام آن به دست آورد. با این حال آنچه او قبلاً درباره حاشیه های شرقی این جهان می دانست ، برای آگاهی از منابع طبیعی غنی و مساعد این منطقه برای تصرف کافی بود.یونان به علت موقعیت استراتژیک خود بویژه قرار گرفتن در کنار آب های اژه ، سکوی پرتاپ و آغازگاه مهمی برای نفوذ ایرانیان در اروپا محسوب می شد. یونانیان ، چه اهالی ایونیه و چه خود یونان ، باعث زحمت و درد سر زیادی برای داریوش در دستیابی به اهدافش شدند. او طی دو دهه پس از لشکرکشی به سرزمین اسکیت ها ، اخبار تکان دهنده و ناخوشایندی درباره شورش یونان علیه خویش ، آتش زدن یک شهر مهم ایرانی و حتی شکست قاطع یک دسته از سپاهیان خود دریافت کرد. اما مهم این است که بدانیم به رغم اهمیت عظیم این رویداد ها در دولت ـ شهرهای کوچک یونانی، شاه بزرگ، با منابع عظیم انسانی و مادی خود، آن ها را جز موانعی کوچک ارزیابی نمی کرد. در هیچ زمانی از جنگ های معروف ایران و یونان در اوایل قرن پنجم ق . م یونان هیچگاه تهدیدی جدی برای شاهنشاهی نیرومند ایران (هخامنشیان) و ثبات آن محسوب نمی شد.الف) لشکرکشی داریوش علیه اسکیت ها:داریوش نخستین سفر مخاطره آمیز خود را به درون اروپا با اقداماتی خردمندانه آغاز کرد. او به مقامات نظامی خود در ساتراپی« کاتپاتوکا » ( که یونانیان کاپادوسیا [ کاپادوکیه ] می خواندند ) واقع در مرز دریایی سیاه در شمال آسیای صغیر فرمان داد کشتی هایشان را به سواحل شمالی دریا ببرند و به نزدیک ترین روستاهای کنار کرانه ها حمله کنند. هدف این لشکرکشی که اسیر گرفتن بود با اسیر کردن برادر یکی از روسای قبایل که اطلاعات مهم و معتبری درباره اسکیت ها و سرزمین های ایشان در اختیار ایرانیان قرار داد، این عملیات با موفقیت انجام شد. اسکیت ها قبایل نیمه بیابان گردی بودند که زندگی خود را با پرورش گاو و حیوانات اهلی دیگر می گذراندند. آن ها بسیار مردمانی خشن و بی رحم و قدرتمند بودند. زمانی که ایرانیان به آن ها حمله می کردند ، آن ها به آسانی عقب نشینی می کردند و سپاه ایران مجبور می شد با تعقیب کردن آن ها وقت خود را بیهوده هدر کند. آن گاه سواران اسکیتی ضمن این حرکت استراتژیک به طور چریکی حمله می بردند ونیروهای گشتی ایرانی را به ستوه می آوردند و خسته می کردند. همچنین سیاست زمین سوخته را اجرا می نمودند و چنان که هرودوت نوشته است:بهتر آن دیدند.. بین راه تمام چاه ها و چشمه ها را مسدود و هر گونه علفزاری که احشام را به کارآید خراب و لگدمال کنند . تا بدین ترتیب مهاجمان را از این منابع محروم گردانند. سرانجام خشم و سرخوردگی و فقدان روزافزون آذوقه باعث تلفات در نیروهای داریوش شد و او بالاخره فرمان داد که به دانوب بازگردند.ب) شورش ایونیه:احتمال دارد که داریوش ناکامی خود در مغلوب کردن سکاها را امری موقتی می دانست نه یک شکست و شاید به طور کلی لشکر کشی خود را مفید می دانست؛ او به هر حال سرزمین های پهناوری از تراکیه را تصرف کرده بود که ساتراپی جدید اسکودرا را در آن جا تشکیل داد و بدین ترتیب جای پای استواری در اروپا به دست آورد. بی گمان او پیش بینی می کرد در آینده بازگردد، گرچه درست معلوم
داریوش در سال 512 ق.م لشکری را از طریق شمال آسیای صغیر فرماندهی کرد،از محلی که امروزه تنگه « بُسفر» نامیده می شود گذشت و وارد تراکیه شد. تراکیه منطقه ناهمواری در حاشیه شمالی دریای اژه بود که از مدت های مدید یونانیان در آن جا می زیستند. اکثر قبایل تراکیه بی درنگ و بدون نبرد سر تسلیم فرود آوردند و لشکر داریوش به سوی شمال حرکت کرد. از رود دانوب گذشت و وارد استپ های پهناوری شد که بعدها جنوب روسیه را تشکیل دادند.مورخان مدت ها درباره انگیزه های داریوش برای نخستین هجوم ایران به اروپا بحث کردند. برخی اعتقاد دارند که او می خواست ساکنان استپ ها را که استپ های بیابان گرد بودند وحدود یک قرن پیش حملات ویرانگرانه به خاور نزدیک انجام داده بودند مجازات کنند. برخی دیگر نیز گمان می کنند که شایعات مربوط به ذخایر طلای اسکیت ها او را اغوا کرده بود.عده ای نیز این عمل را گام بعدی منطقی داریوش در پیگیری سنت توسعۀ امپراتوری که پیشینیانش داشتند می دانند.بی گمان انگیزه داریوش از همه این ملاحضات و گفته ها ناشی می شد، اما در تحلیل نهایی گسترش امپراتوری،نیرومندترین و بیشترین انگیزه او محسوب می شود. مدارک قانع کننده ای وجود دارد مبنی بر این که داریوش طرح تسخیر تمام اروپا را در سر داشت.او کمی پیش از یورش به تراکیه و سرزمین اسکیت ها ( و شاید بلافاصله پس از آن ) کشتی هایی برای شناسایی و کاوشگری تهیه نقشه از سواحل یونان و سپس جنوب ایتالیا اعزام داشت.این کشتی ها ظاهراً تمام غرب را کاوش نکردند و از این رو داریوش هرگز نتوانست تصویر درستی از منطقه پهناور جهان مدیترانه ای ـ اروپایی و چگونگی سرزمین ها و اقوام آن به دست آورد. با این حال آنچه او قبلاً درباره حاشیه های شرقی این جهان می دانست ، برای آگاهی از منابع طبیعی غنی و مساعد این منطقه برای تصرف کافی بود.یونان به علت موقعیت استراتژیک خود بویژه قرار گرفتن در کنار آب های اژه ، سکوی پرتاپ و آغازگاه مهمی برای نفوذ ایرانیان در اروپا محسوب می شد. یونانیان ، چه اهالی ایونیه و چه خود یونان ، باعث زحمت و درد سر زیادی برای داریوش در دستیابی به اهدافش شدند. او طی دو دهه پس از لشکرکشی به سرزمین اسکیت ها ، اخبار تکان دهنده و ناخوشایندی درباره شورش یونان علیه خویش ، آتش زدن یک شهر مهم ایرانی و حتی شکست قاطع یک دسته از سپاهیان خود دریافت کرد. اما مهم این است که بدانیم به رغم اهمیت عظیم این رویداد ها در دولت ـ شهرهای کوچک یونانی، شاه بزرگ، با منابع عظیم انسانی و مادی خود، آن ها را جز موانعی کوچک ارزیابی نمی کرد. در هیچ زمانی از جنگ های معروف ایران و یونان در اوایل قرن پنجم ق . م یونان هیچگاه تهدیدی جدی برای شاهنشاهی نیرومند ایران (هخامنشیان) و ثبات آن محسوب نمی شد.الف) لشکرکشی داریوش علیه اسکیت ها:داریوش نخستین سفر مخاطره آمیز خود را به درون اروپا با اقداماتی خردمندانه آغاز کرد. او به مقامات نظامی خود در ساتراپی« کاتپاتوکا » ( که یونانیان کاپادوسیا [ کاپادوکیه ] می خواندند ) واقع در مرز دریایی سیاه در شمال آسیای صغیر فرمان داد کشتی هایشان را به سواحل شمالی دریا ببرند و به نزدیک ترین روستاهای کنار کرانه ها حمله کنند. هدف این لشکرکشی که اسیر گرفتن بود با اسیر کردن برادر یکی از روسای قبایل که اطلاعات مهم و معتبری درباره اسکیت ها و سرزمین های ایشان در اختیار ایرانیان قرار داد، این عملیات با موفقیت انجام شد. اسکیت ها قبایل نیمه بیابان گردی بودند که زندگی خود را با پرورش گاو و حیوانات اهلی دیگر می گذراندند. آن ها بسیار مردمانی خشن و بی رحم و قدرتمند بودند. زمانی که ایرانیان به آن ها حمله می کردند ، آن ها به آسانی عقب نشینی می کردند و سپاه ایران مجبور می شد با تعقیب کردن آن ها وقت خود را بیهوده هدر کند. آن گاه سواران اسکیتی ضمن این حرکت استراتژیک به طور چریکی حمله می بردند ونیروهای گشتی ایرانی را به ستوه می آوردند و خسته می کردند. همچنین سیاست زمین سوخته را اجرا می نمودند و چنان که هرودوت نوشته است:بهتر آن دیدند.. بین راه تمام چاه ها و چشمه ها را مسدود و هر گونه علفزاری که احشام را به کارآید خراب و لگدمال کنند . تا بدین ترتیب مهاجمان را از این منابع محروم گردانند. سرانجام خشم و سرخوردگی و فقدان روزافزون آذوقه باعث تلفات در نیروهای داریوش شد و او بالاخره فرمان داد که به دانوب بازگردند.ب) شورش ایونیه:احتمال دارد که داریوش ناکامی خود در مغلوب کردن سکاها را امری موقتی می دانست نه یک شکست و شاید به طور کلی لشکر کشی خود را مفید می دانست؛ او به هر حال سرزمین های پهناوری از تراکیه را تصرف کرده بود که ساتراپی جدید اسکودرا را در آن جا تشکیل داد و بدین ترتیب جای پای استواری در اروپا به دست آورد. بی گمان او پیش بینی می کرد در آینده بازگردد، گرچه درست معلوم