امیر کبیر از کودکی تا شهادت:پسري که از ته باغ می دوید و نفس زنان پیش می آمد، آرامش کلاغ ها را برهم می زد.کلاغ ها به آسمان خاکستري از ابر، می پریدند و از هیاهوي پروازشان آخرین برگ هايدرختان بر زمین می افتاد. پسر، کاري به آرامش کلاغ ها نداشت. او می خواست به پدرشبرسد و چیزي براي خوردن بگیرد. کربلایی قربان خودش را پس کشید و لحظه اي مکث کرد و گفت:محمدتقی سرش را بالا گرفت. «. چه خبر است محمدتقی! باغ را روي سرت گذاشته اي »نوك دماغش از سرما سرخ شده بود. - گرسنه ام، یک تکه نان. کربلایی قربان به راهش محمدتقی از تک وتا نمی افتاد، دور پدر تاب «. برو خانه از مادرت بگیر » : ادامه داد و گفتمی خورد و مثل گربه اي چشم به سینی پر از غذایی داشت که روي سر پدر بود و مدام بالاو پایین می پرید. - نمی توانم، گرسنه ام. یک تکه نان بده تا بروم دنبال بازي. کربلایی قربانالان غذا سرد می شود. » : قدم هایش را تندتر کرد و گفتبیا برویم. این ها الان درسشان تمام می شود و غذایشان را می خورند و باز درس را از سر »محمدتقی از گوشه ي چشم نگاهی به «. می گیرند. بیا تو هم غذایی بخور و برو پی بازي اتدست هاي پیر و چروکیده ي پدر انداخت و سئوالی را که از مدت ها پیش در صندوق خانه يذهنش پیدا شده بود، بر زبان آورد. - فرق ما با آن ها چیست؟ کربلایی قربان آهی کشید وفرق در مقام است تقی! مملکت، هم شاه می خواهد هم امیر و هم رعیت. همه که » : گفت٢نمی توانند مثل هم باشند. تازه، من در خوب دستگاهی خدمت می کنم. میرزا ابوالقاسم خانکه من افتخار نوکري اش را دارم، مردي فاضل و دانشمند است. پدرش روي اصل هم ولایتی«. بودن، مرا به این خانه آورده و به خدمت گمارده. من که تا عمر دارم مدیون آن ها هستمچرا ما باید نوکر باشیم و دیگران ارباب؟ چرا » : محمدتقی، قدم هایش را کند کرد و پرسیدکربلایی نفس بلندي کشید. بخار غلیظی از دهانش بیرون آمد. گفت: «؟ برعکس نیست«. این دیگر سرنوشت آدم است. می گویند سرنوشت هرکس روي پیشانی اش نوشته شده »روي پیشانی من هم » : محمد تقی دست کوچکش را بر پیشانی بلندش گذاشت و گفت کربلایی «؟ روي پیشانی من هم نوشته که باید مثل شما نوکر و آشپز باشم » : نوشته که گفت محمدتقی کف دست را محکم بر پیشانی اش کشید و گفت: «! نمی دانم، شاید » : قربان گفتنه، من این سرنوشت را پاك می کنم. من نمی خواهم نوکر باشم.
امیر کبیر از کودکی تا شهادت:پسري که از ته باغ می دوید و نفس زنان پیش می آمد، آرامش کلاغ ها را برهم می زد.کلاغ ها به آسمان خاکستري از ابر، می پریدند و از هیاهوي پروازشان آخرین برگ هايدرختان بر زمین می افتاد. پسر، کاري به آرامش کلاغ ها نداشت. او می خواست به پدرشبرسد و چیزي براي خوردن بگیرد. کربلایی قربان خودش را پس کشید و لحظه اي مکث کرد و گفت:محمدتقی سرش را بالا گرفت. «. چه خبر است محمدتقی! باغ را روي سرت گذاشته اي »نوك دماغش از سرما سرخ شده بود. - گرسنه ام، یک تکه نان. کربلایی قربان به راهش محمدتقی از تک وتا نمی افتاد، دور پدر تاب «. برو خانه از مادرت بگیر » : ادامه داد و گفتمی خورد و مثل گربه اي چشم به سینی پر از غذایی داشت که روي سر پدر بود و مدام بالاو پایین می پرید. - نمی توانم، گرسنه ام. یک تکه نان بده تا بروم دنبال بازي. کربلایی قربانالان غذا سرد می شود. » : قدم هایش را تندتر کرد و گفتبیا برویم. این ها الان درسشان تمام می شود و غذایشان را می خورند و باز درس را از سر »محمدتقی از گوشه ي چشم نگاهی به «. می گیرند. بیا تو هم غذایی بخور و برو پی بازي اتدست هاي پیر و چروکیده ي پدر انداخت و سئوالی را که از مدت ها پیش در صندوق خانه يذهنش پیدا شده بود، بر زبان آورد. - فرق ما با آن ها چیست؟ کربلایی قربان آهی کشید وفرق در مقام است تقی! مملکت، هم شاه می خواهد هم امیر و هم رعیت. همه که » : گفت٢نمی توانند مثل هم باشند. تازه، من در خوب دستگاهی خدمت می کنم. میرزا ابوالقاسم خانکه من افتخار نوکري اش را دارم، مردي فاضل و دانشمند است. پدرش روي اصل هم ولایتی«. بودن، مرا به این خانه آورده و به خدمت گمارده. من که تا عمر دارم مدیون آن ها هستمچرا ما باید نوکر باشیم و دیگران ارباب؟ چرا » : محمدتقی، قدم هایش را کند کرد و پرسیدکربلایی نفس بلندي کشید. بخار غلیظی از دهانش بیرون آمد. گفت: «؟ برعکس نیست«. این دیگر سرنوشت آدم است. می گویند سرنوشت هرکس روي پیشانی اش نوشته شده »روي پیشانی من هم » : محمد تقی دست کوچکش را بر پیشانی بلندش گذاشت و گفت کربلایی «؟ روي پیشانی من هم نوشته که باید مثل شما نوکر و آشپز باشم » : نوشته که گفت محمدتقی کف دست را محکم بر پیشانی اش کشید و گفت: «! نمی دانم، شاید » : قربان گفتنه، من این سرنوشت را پاك می کنم. من نمی خواهم نوکر باشم.