واقعا بر سر عشق چه آمده است؟زیست شناسان اغلب از به کار بردن واژه ی عشق تفره میروند، گویی که این واژه جز رمانتیسم مهلم از فرهنگ چیز دیگری را منعکس نمیکند، اما عشق یک واقعیت زیست شناختی است.صمیمی بودن به معنای نزدیک بودن است و میبایست در ابتدای امر روشن نمود که مقصود از نزدیک بودن صرفا به مفهوم لغوی آن است.لذا به تعبیر این کتاب زمانی دو فرد نزدیک و صمیمی اند که در تماس بدنی با یکدیگر قرار گیرند.هدف ما بحث درباره ی طبیعت این تماس است،خواه فشردن دست دیگری باشد یا جفتگیری با او ، زدن دست به پشت کسی باشد یا سیلی زدن به صورتش، مانیکور کردن ناخن کسی باشد و یا انجام عمل جراحی بر روی او، هنگامی که دو فرد به طور فیزیکی همدیگر را لمس می کنند اتفاق ویژه ای می افتد. غرض از نوشتن این کتاب تمرکز بر روی این پدیده ی ویژه است.روش من در این کار شیوه ی یک جانور شناس است که در رشته ی رفتار شناسی تربیت یافته که کارش مشاهده و تجزیه و تحلیل رفتار حیوانات است. در این مورد خاص توجه خود را به حیوانی بنام انسان محدود نموده ام و سعی کرده ام آنچه را که مردم انجام می دهند، نه آنچه را که می گویند و نه حتی آنچه را که میگویند انجام میدهند، بلکه کاری را که عملا بدان مشغولند مورد مشاهده قرار دهم. برای انسان بالغ دشوار است که به رفتار انسانی به چشمی نگاه کند که گویی برای اولین بار با آن برخورد میکند ولی اگر رفتار شناس بخواهد درک تازه ای از این رفتار داشته باشد دقیقا باید همین کار را انجام دهد. و بدیهی است که هر چه یک رفتار متداولتر و عادی تر باشد ، این امر مشکلتر میشود.علاوه بر آن هر چه یک رفتار صمیمیتر باشد، بار عاطفی آن بیشتر میگردد....