بزرگترین زندان انسان افکار محدودش است... هر چه تفکر محدودتر باشد میله های زندان قطورتر خواهد شد. آری جهان هستی برای کسانی که ذهنی بسته دارند، چقدر تنگ و تاریک به نظر می رسد و این یعنی خودآزاری!!! حال من چگونه از این زندان آزاد شوم ؟؟؟ آری سخترین کار دنیا، آزاد کردن اسیرانی است که زنجیرهای خود را می پرستند... سخت ترین زنجیرها، زنجیرهای فکری است. "در جامعه ای که خرد حاکم نیست" خردمندی، دقیقا معادل دردمندی است. حال من این درد را کجا ببرم خدایا ؟؟!! اما امیدوارم دردمندان جامعه ما «خردمندان» روز به روز بیشتر شود. آری به قول شاعر دردآشنای ما «مهرداد اوستا»: از درد سخن گفتن واز درد شنیدن با مردم بی درد ندانی که چه دردی است ؟؟!!!