نامه‌های هدایت، گردآوری بهارلو را خوانده بودم. اما، “۸۲ نامه به حسن شهید نورائی” در ممالک خاج‌پرستان چاپ شده و اصل نامه‌ها در کتاب‌خانه‌ی ملی فرانسه نگه‌داری می‌شود. خواندن نامه‌های کسی مثل هدایت خاصیت‌های زیادی دارد. از لذت بردن از نثر و قلم هدایت بگیر تا بلاهایی که در طول تاریخ بر این سرزمین نفرین‌شده رفته که البته هیچ‌کدام به ما مربوط نمی‌شود چون‌که اصولن ما عددی نیستیم و باید سرگرم کارهای خودمان باشیم.گاه اشاره‌های تاریخی در نامه‌ها آن‌چنان روشنگر ابعادِ بی‌سروته این مرز پرگهر است که اسمش را نمی‌شود شباهت گذاشت تکرار محض است. یعنی همان حکایتِ “حافظه‌ی تاریخی” که ما رکورددارش هستیم و به‌ش افتخار می‌کنیم.به اعتقاد من مهم‌ترین چیزی که تکرار تاریخ را می‌سازد یک چیز بیش‌تر نیست که همانا شعور و قدرتِ تشخیص بی‌نظیری‌ست که “توده‌ی زیر دست‌وپا” دارند. مگر غیر از این است که طبقات بالای هرم روی کول و گرده‌ی امثال من ـ جسارت نباشد ما ـ سوار می‌شوند. وقتی هم که سوار این توده‌ی عظیم شدی آن وقت هیچ‌کس هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.