يكي از فرآيندهاي پركاربرد در ساخت اجزاي ماشين، فرآيند تراشكاري مي باشد. پارامترهاي اين فرآيند اثرات متفاوتي را بر قابليت هاي ماشينكاري مي گذارند. از اين رو يكي از مشكلاتي كه با اين فرآيند آميخته است انتخاب بهينه پارامترها جهت رسيدن به مطلوب ترين قابليت ماشينكاري مي باشد. در اين پژوهش يك مطالعه آزمايشگاهي برروي قطعه فولادي ازجنس30CrNiMo6 كه براي ساخت قطعاتي مانند ميل لنگ، ميل گاردان و محور وسايل نقليه به كار مي روند انجام شده است و اثر پارامترهاي تراشكاري مانند سرعت چرخش اسپيندل، سرعت پيشروي و عمق بار بر قابليت ماشينكاري مانند زبري سطح و سايش ابزار بررسي شده است. بدين منظور تعداد 9 آزمايش از 27 آزمايش به روش تاگوچي انتخاب شد تا اثرات پارامترها مورد بررسي قرار گيرد. در پايان جهت بهينه سازي همزمان زبري سطح و سايش ابزار از روش تحليل گري استفاده شده و نتايج نشان داد كه انتخاب پارامترهاي فرآيند در سطوح اولشان سبب رسيدن به كمترين مقدار زبري سطح و سايش ابزار مي شود