تجربه ایران در رویارویی با بافتهای با ارزش تاریخی (اما فرسوده) - 76 صفحه فهرست:دوره های زمانینهادها و سازمانهای مرتباط با طرحها و پروژه های بافتهای تاریخیسازمان میراث فرهنگی کشوروزارت مسکن و شهرسازی (و مؤسسات تابع آن)سازمان برنامه و بودجهشهرداریشورایعالی شهرسازی و معماری ایرانتهیه کننده طرح (مشاور شهرسازی)شرکت مسکن سازانسوریهنوسازی مرکز شهر دمشقطرح بارزنده سازی مرکز شهر دمشقسنگاپورباززنده سازی هراتکشور عراقشهر کاظمینمصروضعیت کنونی شهر تاریخیحفاظت از میراث تاریخیبرنامه های بهسازیخیابان المعززمینه حفاظتجمع بندیطرح های بهسازی شهری 1369 – 1364محورهای فرهنگی تاریخی 1371 – 1369نوسازی و بازسازی (تجمیع) 1373 – 1371طرح های بافت مسئله دار شهری 1376 – 1373تشکیل دفتر عمران و بهسازی شهری 1376نتیجه گیرینهادها و سازمان های مرتبط با طرحها و پروژه های بافتهای تاریخیسازمان میراث فرهنگی کشورشرح وظایفسازمان برنامه و بودجهشرح وظایفشرکت مسکن سازانتجارب علمی شهرهای ایرانشهرکردبافت قدیم کرماننوسازی و بهسازی بافت مسئله دار نیشابورمرکز شهر زابلتبریزنظری اجمالی به ساماندهی مرکز شهر تهرانابعاد معضلات و مسائل مرکز شهرجایگاه مرکز شهر در ساختار عمومی کلان شهر تهرانتقویت کاربری مسکونیانتقال و کاهش کاربری های ناسازگاراحیاء و گسترش خدمات خرده فروشیاصلاح نظام مالکیت و سرقفلی هاباززنده سازی بافت تاریخی مشهدطرح نوسازی وبازسازی بافت پیرامون حرم مطهر امام رضا (ع)شیوه پیشنهادی برای مداخلهشیوه مداخله در محدودهباززنده سازی بافت تاریخی ارومیهبازسازی محله آستانه شیرازایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در راستای سیاستهای توسعه (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از ایجاد تغییرات وسیع در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم کنونی) دید. هدف از انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به انطباق هرچه بیشتر ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان توسعه یافته بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را تحت تأثیر و مجذوب خود ساخته بود. به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام شده طی آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است:الف) دوره اول : سالهای 1310 تا 1320 (هـ ش )اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال 1310 آغاز و با ورود ایران به جنگ جهانی دوم در سال 1320 متوقف ماند.تصویب قانون بلدیه در سال 1309 ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در بافتهای کهن شهری – از این پس سنتی و ناکارا- را فراهم آورد. (حبیبی ، 1375 ، ص 158) و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین نمادهای دگرگونی در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند. الگوی عمومی نقشه خیابانها[1]، ایجاد چند برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع این چند برش بود. حجم فایل: 70kb