مقدمه در طول تاریخ انسان‌ها همواره بدنبال یافتن فواید گیاهان مختلف و کاربرد آنها در علم طب بوده‌اند یکی از این گیاهان بوته خشخاش بود که به گیاه شادی‌بخش معروف بود.بتدریج انسان‌ها به خاصیت این گیاه جادویی پی بردند و از آن برای درمان بسیاری از امراض استفاده نمودند با تمام خاصیت‌های دارویی موجود در این گیاه بزرگترین ضرر آن وابستگی شدید شخص به آن بوده به نحوی که بدون مصرف آن قادر به ادامه حیات نبود. همین وابستگی اعتیاد نامیده شد که سابقه‌ای به طول تاریخ بشر دارد.در ایران تا قبل از صفویان کم‌تر پادشاهی به فکر مبارزه با این پدیده بود تا اینکه شاهان صفوی به دلیل نگرانی از عواقبی که مصرف این مواد برای سپاهیان و نجیب‌زادگان داشت بصورت پراکنده فرامینی مبنی بر ممنوعیت آن صادر نمودند. در اواخر دوران قاجار گستره این مواد و انواع و اقسام آن روز به روز بیشتر می‌شد و مواد مخدر صنعتی علاوه بر مواد مخدر طبیعی بازارها را فرا گرفت. این در حالی بود که در سایر کشورها بصورت جدی با این مقوله برخورد می‌شد.با ظهور مکاتب جدید کیفری در کشورهای اروپایی عنوان سیاست کیفری پدیدار گشت. در مورد تعریف و مفهوم سیاست کیفری در صفحات آینده به تفصیل سخن خواهیم گفت اما همینقدر اکتفا می‌کنیم که «طرز برخورد دولت با جرم که با پاسخهای کیفری (مجازاتها) صورت می‌گیرد را سیاست کیفری گویند.با ظهور قانونگذاری به شیوه جدیددر ایران و بسیاری از اعمال مشمول جرم انگاری گردید و برای آنان مجازات در نظر گرفته شد اما در مورد اعتیاد به مواد مخدر که موضوع این تحقیق است سوال اصلی این است که سیاست کیفری ایران در خصوص اعتیاد به مواد مخدر چیست؟ و بطور کلی عظیمان بجستانی، محمدعظیم و سایرین، سیر تحول قانونگذاری در زمینه مواد مخدر روانگردان و اعتیاد و...