محمود محمدرضاپورطبری - استادیار گروه عمران دانشکده فنی دانشگاه شهرکردمهدی ایل بیگی قلعه نی - کارشناس ارشد هیدروژئولوژی، شرکت مهندس مشاور ریآبرشد و تمرکز فزاینده جمعیت در مناطق اطراف دریاچه ارومیه و به تبع آن افزایش بیرویه مصرف آب، منجر به عدم توازن اکولوژیکی دریاچه ونیازها شده است. دریاچه ارومیه نیز به عنوان بزرگترین دریاچه شور جهان با توجه به افزایش حقابههای تعریف شده بر منابع ورودی بر دریاچه، کهعمدتاً از منابع آب سطحی تأمین میشود، با افت شدید تراز و افزایش شوری مواجه شده و وضعیت محیطزیست اکولوژیکی منطقه دچار اختلال نموده است. در این مقاله وضعیت بیلان آبی دریاچه ارومیه و تغییرات سطح تراز آب آن با توجه به پارامترهای مختلفی از منابع آب سطحی و زیرزمینی مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی پارامترهای بارندگی، تبخیر و میزان جریان ورودی از آبخوان مجاور دریاچه به عنوان مهمترین پارامترهای موثر بر بیلان در نظر گرفته شده است. دوره آماری شاخص در مطالعات صورت گرفته برابر با 36 سال و از سال آبی 45-44 لغایت 80-79 در نظر گرفته شده است. همچنین در این تحقیق سعی شده است که با در نظر گرفتن تغییرات تراز سطح دریاچه تا سال آبی85-84 وضعیت نیازهای آبی دریاچه با توجه به شوری آستانه در جهت تأمین نیازهای اکولوژیکی تعیین گردد. نتایج نشان میدهد که با توجه به خشکسالیهای اخیر، روند نیازهای آبی دریاچه به صورت تصادعدی افزایش داشته که ادامه این روند میتواند منجر به خشک شدن آن گردد. ذکر این نکته ضروری است که این دریاچه با توان 35 میلیارد متر مکعب درگذشته دارای آوردی معادل 9 میلیارد متر مکعب بوده و تحت چنین شرایطی توانسته پایداری خود را علیرغم کاهش قابل توجه در میزان جریانهای ورودی حفظ نماید اما در شرایط کنونی به دلیل افزایش نیازهای آبی مصارف حوضههای اطراف دریاچه و تعدد ساخت سد بر روی رودخانههای منتهی به آن، جریانات ورودی به دریاچه به میزان 77 درصد کاهش یافته و وضعیت این تالاب بینالمللی را با بحرانی جدی مواجه نموده استتالاب - خشکسالی - بحران - نیاز اکولوژیکی - دریاچه ارومیهدر صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید: در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود. برای بار اول: (محمدرضاپورطبری, محمود و مهدی ایل بیگی قلعه نی، ۱۳۹۱) برای بار دوم به بعد: (محمدرضاپورطبری و ایل بیگی قلعه نی، ۱۳۹۱)