مقدمه تا قبل از سال 1352 شمسي (1972) كمتر اقدامي در جهت ضرفه جويي در مصرف انرژي صورت گرفته است. با شروع رشد ناگهاني قيمت انرژي از سال 1352 و استمرار افزايش آن، توجه مجامع بين‌المللي جلب شيوه‌هاي مختلف صرفه‌جويي در مصرف انرژي شده است. اهميت مشكل محدوديت منابع انرژي در دسترس، كم و بيش براي كليه كشورها، اعم از صنعتي و توسعه يافته و يا در حال توسعه در جهان، مشترك است. در حالي كه كشورهاي توسعه يافته و صنعتي وابستگي شديدي به انرژيهاي فسيلي جهت گردش چرخهاي صنعتي صنايع خود و نيز تامين مصارف ديگر دارند، كشورهاي در حال توسعه نيز براي توسعه صنايع و تامين مصرف جوامع خود به انرژي بيشتري نياز دارند. در كشورهاي مختلف بسته به ميزان فعاليتهاي صنعتي بين 30 تا 35 درصد كل انرژي مصرفي در ارتباط با ساختمان استفاده مي‌شود. از اين ميزان حدود 50 الي 60 درصد آن صرف گرمايش و سرمايش ساختمان در فصول مختلف سال مي‌گردد. اين بدان معناست كه از كل انرژي مصري كشور بين 15 تا 20 درصد به مصرف گرمايش و سرمايش فضاي مسكوني داخل ساختمانها مي‌رسد. بنابراين، اقدامهايي كه در جهت ارتقاء كيفيت ساختمان از ديدگاه تبادلات حرارتي صورت پذيرد منتج به صرفه‌جويي قابل ملاحظه‌اي در مصرف كل انرژي مي‌شود. قسمت بزرگي از اتلاف انرژي گرمايشي و سرمايشي ساختمان از طريق اجزاء پوسته‌اي يعني سقف، ديوارها، شيشه‌ها و كف صورت مي‌گيرد. بنابراين، در ميان اقدامهايي كه در اجزاي پوسته‌اي غير شفاف ساختمان و نيز دو جداره نمودن شيشه‌ها از موثرترين و مهمترين به شمار مي‌رود به كارگيري عايقهاي حرارتي در اجزاي پوسته‌اي غير شفاف ساختمان، افزون بر صفه‌جويي دراز مدت در هزينه گرمايش و سرمايش فضاي ساختمان آسايش بهتر افراد و صرفه‌جويي در ظرفيت سيستمهاي حرارتي و برودتي را نيز به همراه دارد. حجم صرفه‌جوييها به حدي است كه سرمايه‌گذاري جهت عايقبندي حرارتي ساختمان، در مدتي كوتاه برگشت مي‌نمايد. نگاهي به تجربه جهاني در دو دهه گذشته در جهت تدوين استانداردهايي كه به صورتي صرفه‌جويي انرژي در ساختمان و از جمله عايقبندي حرارتي ساختمان را ضروري مي‌سازد، ما را در جهتي كه بايستي پيش بگيريم راهنما خواهد بود. استانداردهاي صرفه‌جويي انرژي در ساختمان - تجربه جهاني بعضي از كشورهاي اروپايي اقدامهايي در جهت ترغيب عايقبندي حرارتي ساختمان را از دهه شصت ميلادي شروع نمودند. تا اواسط دهه هفتاد بيشتر كشورهاي اروپايي و آمريكايي آيين‌نامه و يا استانداردهاي مشخصي را در خصوص صرفه‌جويي انرژي در ساختمان تدوين نمودند كه هر يك به صورتي عايقبندي اجزاي پوسته‌اي ساختمان را ضروري مي‌ساخت. استانداردها عموماً بر دو نوع‌اند: نوع اول حاوي دستورالعملهايي با جزئيات مشخص در خصوص عنصرهايي از ساختمان هستند، مانند: استانداردي كه در خصوص كاركرد حرارتي اجزاي پوسته‌اي ساختمان، تعيين كننده عايق حرارتي ديوار از نوع خاص و ميزان مشخصي باشد. اين دسته استانداردها را اصطلاحاً استانداردهاي تجويزي گويند. نوع دوم بيشتر متوجه كارآيي جنبه‌اي از ساختمان است. اين نوع ممكن است مشخص كند كه مصرف انرژي جهت گرمايش در ساختمان نبايد بيش از مقدار معيني براي شرايط خاص باشد. اين دسته استانداردها را اصطلاحاً استانداردهاي كاركردي گويند. بيشتر كشورها با نوع استانداردهاي تجويزي كه متوجه موارد خاصي از عملكرد حرارتي ساختمان در خصوص موارد متعددي از عملكرد حرارتي ساختمان مي‌شد.
مقدمه تا قبل از سال 1352 شمسي (1972) كمتر اقدامي در جهت ضرفه جويي در مصرف انرژي صورت گرفته است. با شروع رشد ناگهاني قيمت انرژي از سال 1352 و استمرار افزايش آن، توجه مجامع بين‌المللي جلب شيوه‌هاي مختلف صرفه‌جويي در مصرف انرژي شده است. اهميت مشكل محدوديت منابع انرژي در دسترس، كم و بيش براي كليه كشورها، اعم از صنعتي و توسعه يافته و يا در حال توسعه در جهان، مشترك است. در حالي كه كشورهاي توسعه يافته و صنعتي وابستگي شديدي به انرژيهاي فسيلي جهت گردش چرخهاي صنعتي صنايع خود و نيز تامين مصارف ديگر دارند، كشورهاي در حال توسعه نيز براي توسعه صنايع و تامين مصرف جوامع خود به انرژي بيشتري نياز دارند. در كشورهاي مختلف بسته به ميزان فعاليتهاي صنعتي بين 30 تا 35 درصد كل انرژي مصرفي در ارتباط با ساختمان استفاده مي‌شود. از اين ميزان حدود 50 الي 60 درصد آن صرف گرمايش و سرمايش ساختمان در فصول مختلف سال مي‌گردد. اين بدان معناست كه از كل انرژي مصري كشور بين 15 تا 20 درصد به مصرف گرمايش و سرمايش فضاي مسكوني داخل ساختمانها مي‌رسد. بنابراين، اقدامهايي كه در جهت ارتقاء كيفيت ساختمان از ديدگاه تبادلات حرارتي صورت پذيرد منتج به صرفه‌جويي قابل ملاحظه‌اي در مصرف كل انرژي مي‌شود. قسمت بزرگي از اتلاف انرژي گرمايشي و سرمايشي ساختمان از طريق اجزاء پوسته‌اي يعني سقف، ديوارها، شيشه‌ها و كف صورت مي‌گيرد. بنابراين، در ميان اقدامهايي كه در اجزاي پوسته‌اي غير شفاف ساختمان و نيز دو جداره نمودن شيشه‌ها از موثرترين و مهمترين به شمار مي‌رود به كارگيري عايقهاي حرارتي در اجزاي پوسته‌اي غير شفاف ساختمان، افزون بر صفه‌جويي دراز مدت در هزينه گرمايش و سرمايش فضاي ساختمان آسايش بهتر افراد و صرفه‌جويي در ظرفيت سيستمهاي حرارتي و برودتي را نيز به همراه دارد. حجم صرفه‌جوييها به حدي است كه سرمايه‌گذاري جهت عايقبندي حرارتي ساختمان، در مدتي كوتاه برگشت مي‌نمايد. نگاهي به تجربه جهاني در دو دهه گذشته در جهت تدوين استانداردهايي كه به صورتي صرفه‌جويي انرژي در ساختمان و از جمله عايقبندي حرارتي ساختمان را ضروري مي‌سازد، ما را در جهتي كه بايستي پيش بگيريم راهنما خواهد بود. استانداردهاي صرفه‌جويي انرژي در ساختمان - تجربه جهاني بعضي از كشورهاي اروپايي اقدامهايي در جهت ترغيب عايقبندي حرارتي ساختمان را از دهه شصت ميلادي شروع نمودند. تا اواسط دهه هفتاد بيشتر كشورهاي اروپايي و آمريكايي آيين‌نامه و يا استانداردهاي مشخصي را در خصوص صرفه‌جويي انرژي در ساختمان تدوين نمودند كه هر يك به صورتي عايقبندي اجزاي پوسته‌اي ساختمان را ضروري مي‌ساخت. استانداردها عموماً بر دو نوع‌اند: نوع اول حاوي دستورالعملهايي با جزئيات مشخص در خصوص عنصرهايي از ساختمان هستند، مانند: استانداردي كه در خصوص كاركرد حرارتي اجزاي پوسته‌اي ساختمان، تعيين كننده عايق حرارتي ديوار از نوع خاص و ميزان مشخصي باشد. اين دسته استانداردها را اصطلاحاً استانداردهاي تجويزي گويند. نوع دوم بيشتر متوجه كارآيي جنبه‌اي از ساختمان است. اين نوع ممكن است مشخص كند كه مصرف انرژي جهت گرمايش در ساختمان نبايد بيش از مقدار معيني براي شرايط خاص باشد. اين دسته استانداردها را اصطلاحاً استانداردهاي كاركردي گويند. بيشتر كشورها با نوع استانداردهاي تجويزي كه متوجه موارد خاصي از عملكرد حرارتي ساختمان در خصوص موارد متعددي از عملكرد حرارتي ساختمان مي‌شد.