صحنه: سكوي خالي. سكوت.آدم هايي در نور و سايه، همچون موج، ديده مي شوند و نمي شوند. هياهويي در راه شكل گرفتن است؛ زمزمه اي، ولوله اي. دو سه ت، در انتهاي تاريكي، در كار نوعي رقص آييني هستند. بنفش پوشيده اند؛ با شال هاي زرد بر كمر. رقص به نوعي دعا گره مي خورد، دعايي همه جايي و هيچ كجايي. آوايي غريب ومستانه شور مي گيرد وپس، صحنه را سروش ودف با خود مي برد. حالا دف زنان را مي بينيم،سه تن اند كه سرخ پوش، بر گرد دعا كنندگان مي كوبند. آواي سروش و دف در حركت تند بنفش پوشان و دف زنان تنيده است، كه در نوري روشن تر، زني سراسيمه به صحنه مي آيد، گويي بر دوش باد نشسته است، و ناگهان مي ماند. شال هاي زرد از دست بنفش پوشان، پرده هايي مي شودآويخته بر روي زن، وزن، پرده ها را كنار مي زند. روبروي تماشاگران مي ايستد. گردن بند جواهر نشاني را از گردن خود مي كند، رو به تماشاگران مي گيرد. دف زنان، خاموش شده اند. سكوت در صحنه مانده است. زن، لب باز مي كند تا كلامي بگويد، اما نعره دف ها بر او چيره مي شود. زن ، پشت پرده هاي زرد مي رود. پرده ها همچون موج او را از صحنه مي برند. صداي دف ناگهان مي برد، اما زمزمه ي سروش همچنان در زمينه جاري است تا آنكه نور مي رود. سكوت. نور بر سكو. شبيه خوانان، در حال تمرين تعزيه ي حر. دو سه تن، بيرون سكو، بر تاريك روشن نشسته و تمرين را مي پايند. هر يك، مترصد نوبت ورود، هرازكاهي بر بياضي كه در دست دارندريا، مي نگرند. «مير عزا»، مشرف بر سكو، تمرين را نظاره مي كند. نسخه خوانان، سعي مي كننداشارات اورا به كار بندند. پسر حر (روبه حر، در ابوعطا مي خواند.) اي پدر هستي چرا در خوف وبيم سخت مي لرزي تو چون بيد از نسيم خويش را خواهي مگر كافر كني جنگ با فرزند پيغمبر كني حر اي پسر برند دستم بي دريغ گر كشم بر روي آن مظلوم تيغ
صحنه: سكوي خالي. سكوت.آدم هايي در نور و سايه، همچون موج، ديده مي شوند و نمي شوند. هياهويي در راه شكل گرفتن است؛ زمزمه اي، ولوله اي. دو سه ت، در انتهاي تاريكي، در كار نوعي رقص آييني هستند. بنفش پوشيده اند؛ با شال هاي زرد بر كمر. رقص به نوعي دعا گره مي خورد، دعايي همه جايي و هيچ كجايي. آوايي غريب ومستانه شور مي گيرد وپس، صحنه را سروش ودف با خود مي برد. حالا دف زنان را مي بينيم،سه تن اند كه سرخ پوش، بر گرد دعا كنندگان مي كوبند. آواي سروش و دف در حركت تند بنفش پوشان و دف زنان تنيده است، كه در نوري روشن تر، زني سراسيمه به صحنه مي آيد، گويي بر دوش باد نشسته است، و ناگهان مي ماند. شال هاي زرد از دست بنفش پوشان، پرده هايي مي شودآويخته بر روي زن، وزن، پرده ها را كنار مي زند. روبروي تماشاگران مي ايستد. گردن بند جواهر نشاني را از گردن خود مي كند، رو به تماشاگران مي گيرد. دف زنان، خاموش شده اند. سكوت در صحنه مانده است. زن، لب باز مي كند تا كلامي بگويد، اما نعره دف ها بر او چيره مي شود. زن ، پشت پرده هاي زرد مي رود. پرده ها همچون موج او را از صحنه مي برند. صداي دف ناگهان مي برد، اما زمزمه ي سروش همچنان در زمينه جاري است تا آنكه نور مي رود. سكوت. نور بر سكو. شبيه خوانان، در حال تمرين تعزيه ي حر. دو سه تن، بيرون سكو، بر تاريك روشن نشسته و تمرين را مي پايند. هر يك، مترصد نوبت ورود، هرازكاهي بر بياضي كه در دست دارندريا، مي نگرند. «مير عزا»، مشرف بر سكو، تمرين را نظاره مي كند. نسخه خوانان، سعي مي كننداشارات اورا به كار بندند. پسر حر (روبه حر، در ابوعطا مي خواند.) اي پدر هستي چرا در خوف وبيم سخت مي لرزي تو چون بيد از نسيم خويش را خواهي مگر كافر كني جنگ با فرزند پيغمبر كني حر اي پسر برند دستم بي دريغ گر كشم بر روي آن مظلوم تيغ