خط (نوشتار)ا دبيره و يا خَط هنر يا وسيله‌اي براي ثبت و نوشتن ذهنيات و تفکرات با استفاده از علائمي است که به چشم آشنا باشد و ديده شود. جاحظ مي‌گويد: خط زبان دست است و حافظ افکار و آثار.[?] در واقع، بشر از زماني که خواست آنچه را مي‌انديشد نقش کند، در حقيقت قدم به دنياي خط و نگارش نهاد.[?][?] واژه? خط واژه‌اي عربي است. واژه? «دبيره» در پارسي ميانه براي همين معني به کار مي‌رفته‌است. اين واژه در پارسي باستان و در سنگ‌نوشته‌هاي هخامنشي به شکل «ديپي» آمده‌است. داريوش بزرگ در سنگ‌نبشته بيستون چنين مي‌نويسد: « تو که زين پس اين «ديپي» بخواني، کرده? من تو را باور شود، آن را دروغ مپندار» باز مي‌گويد: «باخواست اهورامزدا مرا کرده‌هاي ديگري است که در اين «ديپي» نوشته نشد، از اين رو نوشته نشد که آن که اين «ديپي» پس از اين بخواند، او را کرده? من گزاف ننمايد. » پيرامون خط و زبان[ويرايش] تاريخ خطدر قديم يک سلسله اعمال و علايمي وجود داشت که تا حدي به حفظ خاطره‌ها و اموري که بايد حفظ شوند، کمک مي‌کرد، نظير: چوب‌خط‌هاي کوچک آلمانيهاي قديم و يا ريسمانهاي گره‌خورده? مردمان پرو از زمان اينکاها و يا گردن بندهاي صدفي قوم ايروکوا به نام وامپون و بالاخره چوب‌خط‌هاي استراليايي‌ها. خط تصويريخط تصويري (به انگليسي: Pictogram) مرحله دوم از مراحل اساسي خط است در اين مرحله براي اظهار يک فکر، صورت آنرا مي‌کشيدند، مثلاً براي نوشتن يک حيوان، شکل آنرا مي‌کشيدند.[?] شايد احتياج به حفظ خاطره‌ها و ثبت انديشه‌ها، نخستين محرک پيدايش خط در بين اقوام ابتدايي بوده‌است. چراکه انسان اوليه براي حفظ اموري که مي‌خواست سالهاي دراز باقي بماند، ابتدا به رسم شکل و صور آنها پرداخت و تصويرهاي واقعي را براي ارتباط کتبي ترسيم کردو از اين تصويرنگاري، خط تصويري آغاز شد. تعداد فراوان تصويرها وعدم امکان نقش کردن مسائل عاطفي، کمبودهاي اين روش نگارش بود. خط انديشه نگارروش تصويرنگاري در ابتدا به رسم صورت اشياء مي‌پرداخت، اما بعدها کمکم تصويرها شکل ساده تر و نمادين تري به خود گرفتند و براي مفاهيم عاطفي نيز، علائمي قراردادي وضع شد. بدين ترتيب، بشر توانست با تصوير اشيايي شبيه به انديشه‌ها، به نمايش انديشه نيز اقدام کند، مثلا نقش دو پا نشانه راه رفتن وچشم اشک آلود نشانه اندوهگيني بود. اين طريق نمايش انديشه، در تاريخ خطوط، خط انديشه نگار (به انگليسي: Ideogram) نام دارد. روش انديشه‌نگاري، گرچه تا حدي کاستي‌هاي تصويرنگاري را بهبود بخشيد ولي باز کافي نبود، چه در اين روش، انديشه‌ها با علايمي نمايش داده مي‌شدند که بکلي فارغ و مستقل از زبان بودند. خط واژه‌نگار[?]نارسايي روش انديشه‌نگاري موجب شد که در کار نگارش طريق ديگري پيش آيد که بستگي بيشتر با زبان داشته باشد، يعني بستگي با اصواتي که چون گوش آنها را شنيد، معاني آنها را درک کند. در اين روش، واژه‌ها با علايمي نمايش داده مي‌شوند که ربطي با اصوات مزبور نداشتند، ولي در عوض اين ويژگي را داشتند که وقتي چشم آنها را مي‌ديد، زبان الفاظي را قرين اين علامات کند.
خط (نوشتار)ا دبيره و يا خَط هنر يا وسيله‌اي براي ثبت و نوشتن ذهنيات و تفکرات با استفاده از علائمي است که به چشم آشنا باشد و ديده شود. جاحظ مي‌گويد: خط زبان دست است و حافظ افکار و آثار.[?] در واقع، بشر از زماني که خواست آنچه را مي‌انديشد نقش کند، در حقيقت قدم به دنياي خط و نگارش نهاد.[?][?] واژه? خط واژه‌اي عربي است. واژه? «دبيره» در پارسي ميانه براي همين معني به کار مي‌رفته‌است. اين واژه در پارسي باستان و در سنگ‌نوشته‌هاي هخامنشي به شکل «ديپي» آمده‌است. داريوش بزرگ در سنگ‌نبشته بيستون چنين مي‌نويسد: « تو که زين پس اين «ديپي» بخواني، کرده? من تو را باور شود، آن را دروغ مپندار» باز مي‌گويد: «باخواست اهورامزدا مرا کرده‌هاي ديگري است که در اين «ديپي» نوشته نشد، از اين رو نوشته نشد که آن که اين «ديپي» پس از اين بخواند، او را کرده? من گزاف ننمايد. » پيرامون خط و زبان[ويرايش] تاريخ خطدر قديم يک سلسله اعمال و علايمي وجود داشت که تا حدي به حفظ خاطره‌ها و اموري که بايد حفظ شوند، کمک مي‌کرد، نظير: چوب‌خط‌هاي کوچک آلمانيهاي قديم و يا ريسمانهاي گره‌خورده? مردمان پرو از زمان اينکاها و يا گردن بندهاي صدفي قوم ايروکوا به نام وامپون و بالاخره چوب‌خط‌هاي استراليايي‌ها. خط تصويريخط تصويري (به انگليسي: Pictogram) مرحله دوم از مراحل اساسي خط است در اين مرحله براي اظهار يک فکر، صورت آنرا مي‌کشيدند، مثلاً براي نوشتن يک حيوان، شکل آنرا مي‌کشيدند.[?] شايد احتياج به حفظ خاطره‌ها و ثبت انديشه‌ها، نخستين محرک پيدايش خط در بين اقوام ابتدايي بوده‌است. چراکه انسان اوليه براي حفظ اموري که مي‌خواست سالهاي دراز باقي بماند، ابتدا به رسم شکل و صور آنها پرداخت و تصويرهاي واقعي را براي ارتباط کتبي ترسيم کردو از اين تصويرنگاري، خط تصويري آغاز شد. تعداد فراوان تصويرها وعدم امکان نقش کردن مسائل عاطفي، کمبودهاي اين روش نگارش بود. خط انديشه نگارروش تصويرنگاري در ابتدا به رسم صورت اشياء مي‌پرداخت، اما بعدها کمکم تصويرها شکل ساده تر و نمادين تري به خود گرفتند و براي مفاهيم عاطفي نيز، علائمي قراردادي وضع شد. بدين ترتيب، بشر توانست با تصوير اشيايي شبيه به انديشه‌ها، به نمايش انديشه نيز اقدام کند، مثلا نقش دو پا نشانه راه رفتن وچشم اشک آلود نشانه اندوهگيني بود. اين طريق نمايش انديشه، در تاريخ خطوط، خط انديشه نگار (به انگليسي: Ideogram) نام دارد. روش انديشه‌نگاري، گرچه تا حدي کاستي‌هاي تصويرنگاري را بهبود بخشيد ولي باز کافي نبود، چه در اين روش، انديشه‌ها با علايمي نمايش داده مي‌شدند که بکلي فارغ و مستقل از زبان بودند. خط واژه‌نگار[?]نارسايي روش انديشه‌نگاري موجب شد که در کار نگارش طريق ديگري پيش آيد که بستگي بيشتر با زبان داشته باشد، يعني بستگي با اصواتي که چون گوش آنها را شنيد، معاني آنها را درک کند. در اين روش، واژه‌ها با علايمي نمايش داده مي‌شوند که ربطي با اصوات مزبور نداشتند، ولي در عوض اين ويژگي را داشتند که وقتي چشم آنها را مي‌ديد، زبان الفاظي را قرين اين علامات کند.