راه حلهاى سياسى حل و فصل اختلافات بين المللى تاريخچه حل و فصل مسالمتآميز اختلافات بينالمللى در دوران كهن، دولتها سعى در حل و فصل اختلافات خود داشتند، ولى مهمترين روشى كه آنها براى حل اختلافاتشان به كار مىبردند، توسل به جنگ بود و تا مدتها نيز در حقوق بين الملل مجاز شمرده مىشد و بعضى از دانشمندان جنگ را يك پديده طبيعى در صحنه بين الملل مىدانستند . به دليل خسارتهاى زياد ناشى از جنگ، توسل به زور به مرور زمان مطرود شد و كشورها سعى كردند اختلافاتشان را از طرق مسالمتآميز حل و فصل نمايند . تلاشهاى زيادى در باب توسل به شيوههاى مسالمتآميز براى حل و فصل اختلافات بينالمللى صورت گرفتهاند، ولى تلاش جدى اوليه و فراگير در سطح جهانى را بايد در كنفرانسهاى لاهه و پس از آن يافت . (1) كنفرانسهاى 1899 و 1907 صلح لاهه كنفرانسى با پيشنهاد نيكولاى دوم، تزار روسيه، براى خاتمه دادن به توسعه روز افزون تسليحات و صلحى پايدار براى عموم در 29 ژوئيه 1899 تشكيل شد . كشورها ضمن استقبال از اين كنوانسيون، موافقت كردند تا در صورت بروز اختلافات، پيش از آن كه به جنگ متوسل شوند تا آن جا كه امكان دارد، خواستار وساطت دولتهاى ثالث گردند و ايجاد يك كميسيون تحقيق بينالمللى براى كشف حقايق از جمله مصوبات اين كنوانسيون بود . البته هرگونه تلاش براى حكميت اجبارى با شكست مواجه شد . كنفرانس 1907 صلح لاهه بيشتر براى رفع برخى نارسايىها در كنوانسيون 1899 لاهه بود . كنوانسيون سوم لاهه با فراهم شدن مقدمات جنگ جهانى اول، توفيقى نيافت و مجموع كنفرانسهاى صلح لاهه توافق آغازين جامعه ملل براى تدوين حقوق و شيوههاى مسالمتآميز حل اختلافات بودند . ميثاق جامعه ملل در مقايسه با كنوانسيونهاى لاهه، «ميثاق جامعه ملل» گامى به جلوتر بود . طبق مواد 12 تا 15 ميثاق، حفظ صلح و منيتبينالمللى و جلوگيرى از تجاوز و شيوههاى مسالمتآميز حل اختلافات بينالمللى از جايگاه ويژهاى برخوردار است . در جهت تحقق حفظ صلح و جلوگيرى از توسل به زور، كشورهاى عضو مكلف شدند اختلافات خود را از طريق حكميت و رسيدگى قضايى و يا از طريق دپيلماتيك و سياسى حل و فصل نمايند در همين زمينه، درسال1930ديوان دايمىدادگسترىبينالمللىوجود آمد . (2) البته در ميثاق جامعه ملل هم توسل به زور ممنوع نشده بود . (3) تا به وجود آمدن منشور سازمان ملل، توافقهاى ديگرى نيز در زمينه حل مسالمتآميز اختلافات بينالمللى صورت گرفتند; مانند: «پروتكل ژنو» 1924 و پيمان «بريان كلوك» 1928 كه در ماده 2 آن آمده است: «اعضا كليه اختلافات و منازعات را بر هر ماهيت و منشا فقط از راههاى مسالمتآميز حل و فصل مىكنند .»
راه حلهاى سياسى حل و فصل اختلافات بين المللى تاريخچه حل و فصل مسالمتآميز اختلافات بينالمللى در دوران كهن، دولتها سعى در حل و فصل اختلافات خود داشتند، ولى مهمترين روشى كه آنها براى حل اختلافاتشان به كار مىبردند، توسل به جنگ بود و تا مدتها نيز در حقوق بين الملل مجاز شمرده مىشد و بعضى از دانشمندان جنگ را يك پديده طبيعى در صحنه بين الملل مىدانستند . به دليل خسارتهاى زياد ناشى از جنگ، توسل به زور به مرور زمان مطرود شد و كشورها سعى كردند اختلافاتشان را از طرق مسالمتآميز حل و فصل نمايند . تلاشهاى زيادى در باب توسل به شيوههاى مسالمتآميز براى حل و فصل اختلافات بينالمللى صورت گرفتهاند، ولى تلاش جدى اوليه و فراگير در سطح جهانى را بايد در كنفرانسهاى لاهه و پس از آن يافت . (1) كنفرانسهاى 1899 و 1907 صلح لاهه كنفرانسى با پيشنهاد نيكولاى دوم، تزار روسيه، براى خاتمه دادن به توسعه روز افزون تسليحات و صلحى پايدار براى عموم در 29 ژوئيه 1899 تشكيل شد . كشورها ضمن استقبال از اين كنوانسيون، موافقت كردند تا در صورت بروز اختلافات، پيش از آن كه به جنگ متوسل شوند تا آن جا كه امكان دارد، خواستار وساطت دولتهاى ثالث گردند و ايجاد يك كميسيون تحقيق بينالمللى براى كشف حقايق از جمله مصوبات اين كنوانسيون بود . البته هرگونه تلاش براى حكميت اجبارى با شكست مواجه شد . كنفرانس 1907 صلح لاهه بيشتر براى رفع برخى نارسايىها در كنوانسيون 1899 لاهه بود . كنوانسيون سوم لاهه با فراهم شدن مقدمات جنگ جهانى اول، توفيقى نيافت و مجموع كنفرانسهاى صلح لاهه توافق آغازين جامعه ملل براى تدوين حقوق و شيوههاى مسالمتآميز حل اختلافات بودند . ميثاق جامعه ملل در مقايسه با كنوانسيونهاى لاهه، «ميثاق جامعه ملل» گامى به جلوتر بود . طبق مواد 12 تا 15 ميثاق، حفظ صلح و منيتبينالمللى و جلوگيرى از تجاوز و شيوههاى مسالمتآميز حل اختلافات بينالمللى از جايگاه ويژهاى برخوردار است . در جهت تحقق حفظ صلح و جلوگيرى از توسل به زور، كشورهاى عضو مكلف شدند اختلافات خود را از طريق حكميت و رسيدگى قضايى و يا از طريق دپيلماتيك و سياسى حل و فصل نمايند در همين زمينه، درسال1930ديوان دايمىدادگسترىبينالمللىوجود آمد . (2) البته در ميثاق جامعه ملل هم توسل به زور ممنوع نشده بود . (3) تا به وجود آمدن منشور سازمان ملل، توافقهاى ديگرى نيز در زمينه حل مسالمتآميز اختلافات بينالمللى صورت گرفتند; مانند: «پروتكل ژنو» 1924 و پيمان «بريان كلوك» 1928 كه در ماده 2 آن آمده است: «اعضا كليه اختلافات و منازعات را بر هر ماهيت و منشا فقط از راههاى مسالمتآميز حل و فصل مىكنند .»