دستور تاریخی، دستور زبانی است که قواعد صرف و نحوی زبان را در دوران گذشته بررسی میکند و دربارهی تاریخ پیدایش و رواج و متروک شدن این قواعد بحث میکند. به عبارت دیگر، دستور تاریخی از این بحث میکند که یک زبان و یک واژه چگونه تغییر کرده و تحول یافته تا صورت امروزی خود را پیدا کرده است. به عبارت دیگر دستور تاریخی، تحول دستوری زبان را در طول زمان بررسی میکند، در حالیکه دستور همزمانی یا توصیفی، قواعد زبان را در زمانی معین مطالعه مینماید. همانطور که میدانیم، گقتار یک نسل هیچگاه دقیقا مانند پدران یا فرزندان آنها نیست. البته تفاوتهای میان نسلهای متوالی ناچیز است و غالبا مورد توجه قرار نمیگیرد. با این حال، در یک فاصلهی زمانی چند صد ساله یا چند هزار ساله، تفاوتهای جزیی دارای اثر تراکمی خواهد بود و اغلب یک زبان معین، شکل کاملا تازهای به خود میگیرد و شباهت آن با شکلی که در مرحله ی قبل داشته است، تنها پس از بررسیهای لازم از طریق دستور تاریخی، آشکار می‌گردد.