قسمتی از متن ابتدای کتاب «13 پاره» واقع امر مؤید آنست که در تاریخ اسلام و چشم انداز مسلمانان، هنر خوشنویسی در میان سایر هنرها، هم از طبیعت ویژه ئی برخوردار می باشد و هم از موقعیت ویژه ئی. از اینرو، تا آنگاه که با دقتی شایسته و بصیرتی روشنگر متوجه طبیعت و گوهر طبیعی این هنر نشده و آنرا در آئینۀ جان خود احساس ننمائیم، به شناسائی درست و واقعیِ گوهر و حقیقت آن دست نخواهیم یافت. و این مهم، ممکن و میسر نخواهد شد مگر آنزمان که طبیعت و گوهر راستین خوشنویسی را به صورت پدیده یی که برخوردار از وحدتی پخته و کمال یافته می باشد دریافته و از همان موضع با وی برخورد نمائیم. چرا که خوشنویسی تنها کش و قوسهای چشم نواز نیست؛ همانگونه که تنها بافت دلنشین حروف و کلمات نمی باشد. تنها بیان اندیشه ای بیدار کننده و پویائی آفرین در نمائی نوازشگر و پر جاذبه نیست؛ همانسانکه تنها هشداری حکمی و اخلاقی نتواند بود. و بالاخره، تنها پردازش، اجرا و نمایش ذوق ابداعی و احساسِ زیباپسندانۀ هنرمند هم نیست؛ هر چند که هرکدام از این موارد، مقوله ها و جلوه ها، بعدی از ابعاد این هنر را تشکیل داده ولی هرگز کل منسجمِ وحدت یافتۀ نمودار شدۀ آن نمی باشد.