جايگاه رسانه‌ها بر کسی پوشيده نيست که در جوامع در حال توسعه امکان دسترسی عموم مردم به‌رسانه‌های نوشتاری (مکتوب) کمتر از کشورهای توسعه‌يافته است و عامه‌ی مردم اصولاً چندان رغبتی به‌مطالعه نشان نمی‌دهند و کلاً فرهنگ کتابخوانی و خريد روزنامه و نشريه نيز هنوز همه‌گير و جزو عادات روانه‌ی مردم نشده است. از اين‌رو پرداختن به‌جايگاه و کارکرد رسانه‌های گروهی و به‌خصوص بررسی نقش و مسئوليت رسانه‌های فراگيری چون راديو و تلويزيون که اغلب در اين جوامع دولتی و يا در اختيار نهاد‌های وابسته به‌دولت‌اند، از اهميت بسيار برخوردار است. در هر حال، نمی‌توان از تأثير گسترده و نفوذی که رسانه‌های صوتی و تصويری بر افکار عمومی چنين جوامعی بجا می‌گذارند غافل شد؛ تا جايی که منبع کسب خبر و داوری در مورد رويداهای جاری و مسايل اجتماعی و سياسی و چگونگی وضعيت اقتصادی کشور، کمابيش از مجرای اغلب تنگ و يک‌جانبه‌ی اين رسانه‌ها و از راه شنيدن راديو و تماشای تلويزيون صورت می‌گيرد. بنابراين رسانه‌های گروهی گوناگون به‌نسبت درجه اهميت و فراگير بودنشان، نقشی مفيد يا مُخَرب در فرايند شکل‌گيری جامعه‌ی مدنی می‌توانند داشته باشند. اين امر به‌ويژه در مورد ايران و در وضعيت کنونی که جامعه در حال گذار از ساختاری اقتداری به‌مناسباتی مبتنی بر قانون است، به‌مسأله‌ای حياتی و سرنوشت‌ساز تبديل شده است؛ چرا که ادامه‌ی کوشش‌های گسترده و دگرگونی‌های اميدوارکننده‌ای که در يک دهه گذشته پديد آمده بود و هم اکنون دچار کندی و رکورد شده است، پيش از هر چيز مستلزم گشايش دوباره در عرصه‌ی مطبوعات و حوزه‌ی نشر کتاب به‌طور اخص و رسانه‌های گروهی به‌طور اعم است. افزون بر اينها، و به‌ويژه با گسترش و همه‌گير شدن برنامه‌های ماهواره‌ای مبتذل و موذی، مهمتری چالشی که در آينده‌ای بسيار نزديک جامعه با آن روبرو خواهند شد، نياز و ضرورت امکان دسترسی آسان و آزاد مردم به‌رسانه‌های صوتی و تصويری غير دولتی داخلی و قانونی است.
جايگاه رسانه‌ها بر کسی پوشيده نيست که در جوامع در حال توسعه امکان دسترسی عموم مردم به‌رسانه‌های نوشتاری (مکتوب) کمتر از کشورهای توسعه‌يافته است و عامه‌ی مردم اصولاً چندان رغبتی به‌مطالعه نشان نمی‌دهند و کلاً فرهنگ کتابخوانی و خريد روزنامه و نشريه نيز هنوز همه‌گير و جزو عادات روانه‌ی مردم نشده است. از اين‌رو پرداختن به‌جايگاه و کارکرد رسانه‌های گروهی و به‌خصوص بررسی نقش و مسئوليت رسانه‌های فراگيری چون راديو و تلويزيون که اغلب در اين جوامع دولتی و يا در اختيار نهاد‌های وابسته به‌دولت‌اند، از اهميت بسيار برخوردار است. در هر حال، نمی‌توان از تأثير گسترده و نفوذی که رسانه‌های صوتی و تصويری بر افکار عمومی چنين جوامعی بجا می‌گذارند غافل شد؛ تا جايی که منبع کسب خبر و داوری در مورد رويداهای جاری و مسايل اجتماعی و سياسی و چگونگی وضعيت اقتصادی کشور، کمابيش از مجرای اغلب تنگ و يک‌جانبه‌ی اين رسانه‌ها و از راه شنيدن راديو و تماشای تلويزيون صورت می‌گيرد. بنابراين رسانه‌های گروهی گوناگون به‌نسبت درجه اهميت و فراگير بودنشان، نقشی مفيد يا مُخَرب در فرايند شکل‌گيری جامعه‌ی مدنی می‌توانند داشته باشند. اين امر به‌ويژه در مورد ايران و در وضعيت کنونی که جامعه در حال گذار از ساختاری اقتداری به‌مناسباتی مبتنی بر قانون است، به‌مسأله‌ای حياتی و سرنوشت‌ساز تبديل شده است؛ چرا که ادامه‌ی کوشش‌های گسترده و دگرگونی‌های اميدوارکننده‌ای که در يک دهه گذشته پديد آمده بود و هم اکنون دچار کندی و رکورد شده است، پيش از هر چيز مستلزم گشايش دوباره در عرصه‌ی مطبوعات و حوزه‌ی نشر کتاب به‌طور اخص و رسانه‌های گروهی به‌طور اعم است. افزون بر اينها، و به‌ويژه با گسترش و همه‌گير شدن برنامه‌های ماهواره‌ای مبتذل و موذی، مهمتری چالشی که در آينده‌ای بسيار نزديک جامعه با آن روبرو خواهند شد، نياز و ضرورت امکان دسترسی آسان و آزاد مردم به‌رسانه‌های صوتی و تصويری غير دولتی داخلی و قانونی است.