مقدمه: از ابتداي ظهور آيين اسلامي، مسلمانان عرب و ايراني سفر به منطقه آسياي جنوب شرقي را شروع كردند. اين سفرها كه اغلب با مقاصد بازرگاني انجام مي شد سبب ترويج دين اسلام در منطقه، (شامل اندونزي، مالزي، برونئي، و سيام) و گرويدن بسياري از افراد بومي به آن شد. اقامت و حضور مسلمانان دريانورد و بازرگانان رفته رفته باعث نفوذ فرهنگ اسلامي در ميان ساكنان اين مناطق شد. برخي شواهد تاريخي مثل الواح و سنگ نوشته ها دلالت بر اين امر دارد كه شايد قديمي ترين آنها سنگ قبري متعلق به زني مسلمان باشد كه در قرن پنجم هجري (يازدهم ميلادي) وفات نموده است. به تدريج خود مردم بومي كه به دين اسلام گرويده بودند، مروج اين شريعت در منطقه شدند. مسلمانان مهاجر به ويژه ايرانيان نزد مردم و حاكمان منطقه از حرمت و اعتبار والايي برخوردار وبده و بيشتر داراي مناصب مهم دولتي نيز بودند. سفرنامه هاي جهانگرداني همچون ماركوپولو (در قرن 13 ميلادي) و ابن بطوطه (در قرن 14 ميلادي) مويد اين امر مي باشد. با مسلمان شدن حاكمان منطقه در قرون 14 و 15 ميلادي اسلام از نفوذ بيشتري برخوردار شد، و اين امر تا شروع دوران استعماري ادامه يافت. سابقه اين نفوذ و ارتباط فرهنگي در آثار تاريخي و روايت مورخان و جهانگردان مشهود است. كه از آن جمله مي توان شواهد ذيل را ذكر كرد: وجود كتابها و رساله هايي كه برگرفته از فرهنگ اسلامي مي باشد. كتابهاي ذيل كه به زبان ملايو مي باشند از اين قبيل هستند: ” حكايت راجا راجا پاسي“ (داستان مسلمان شدن حاكم سامودرا) ”سلاله السلاطين“ يا” سجاره ملايو“ (حكايت مسلمان شدن پادشاه مالاكا)، ”تاج السلاطين“ و ”بستان السلاطين“ (هر دو كتاب دائرة المعارفي از آثار اسلامي و فارسي و شامل داستان هاي مذهبي، معارف اسلامي و تاريخ اسلام و برخي مطالب ديگر مي باشند).
مقدمه: از ابتداي ظهور آيين اسلامي، مسلمانان عرب و ايراني سفر به منطقه آسياي جنوب شرقي را شروع كردند. اين سفرها كه اغلب با مقاصد بازرگاني انجام مي شد سبب ترويج دين اسلام در منطقه، (شامل اندونزي، مالزي، برونئي، و سيام) و گرويدن بسياري از افراد بومي به آن شد. اقامت و حضور مسلمانان دريانورد و بازرگانان رفته رفته باعث نفوذ فرهنگ اسلامي در ميان ساكنان اين مناطق شد. برخي شواهد تاريخي مثل الواح و سنگ نوشته ها دلالت بر اين امر دارد كه شايد قديمي ترين آنها سنگ قبري متعلق به زني مسلمان باشد كه در قرن پنجم هجري (يازدهم ميلادي) وفات نموده است. به تدريج خود مردم بومي كه به دين اسلام گرويده بودند، مروج اين شريعت در منطقه شدند. مسلمانان مهاجر به ويژه ايرانيان نزد مردم و حاكمان منطقه از حرمت و اعتبار والايي برخوردار وبده و بيشتر داراي مناصب مهم دولتي نيز بودند. سفرنامه هاي جهانگرداني همچون ماركوپولو (در قرن 13 ميلادي) و ابن بطوطه (در قرن 14 ميلادي) مويد اين امر مي باشد. با مسلمان شدن حاكمان منطقه در قرون 14 و 15 ميلادي اسلام از نفوذ بيشتري برخوردار شد، و اين امر تا شروع دوران استعماري ادامه يافت. سابقه اين نفوذ و ارتباط فرهنگي در آثار تاريخي و روايت مورخان و جهانگردان مشهود است. كه از آن جمله مي توان شواهد ذيل را ذكر كرد: وجود كتابها و رساله هايي كه برگرفته از فرهنگ اسلامي مي باشد. كتابهاي ذيل كه به زبان ملايو مي باشند از اين قبيل هستند: ” حكايت راجا راجا پاسي“ (داستان مسلمان شدن حاكم سامودرا) ”سلاله السلاطين“ يا” سجاره ملايو“ (حكايت مسلمان شدن پادشاه مالاكا)، ”تاج السلاطين“ و ”بستان السلاطين“ (هر دو كتاب دائرة المعارفي از آثار اسلامي و فارسي و شامل داستان هاي مذهبي، معارف اسلامي و تاريخ اسلام و برخي مطالب ديگر مي باشند).