قافیه سنتی شعر پارسی تحت تاثیر شعر عرب است و امروزه بسیار از حالت سنتی خود فاصله گرفته. برای مثال در شعر عرب "قائل و مائل " قافیه هستند درحالی که در شعر پارسی میتوانیم "دل و گِل " را هم با آنها قافیه بگیریم. بنابراین رعایت الف تاسیس در شعر پارسی لزومی نداردطبق قواعد سنتی قافیه که متاثر از زبان عرب می باشد پسوندها و پیشوندها باید از کلمه قافیه جدا شده و سپس قافیه را مشخص کنیم . حال آنکه در زبان پارسی دو کلمه" تمثالگر و خوبتر" (شعر سعدی) با هم همقافیه هستند (گر و تر) که هر دو پسوند می باشند. که اگر بخواهیم این مورد را با قواعد سنتی بررسی کنیم پس از حذف "گر و تر" دو کلمه ی "تمثال و خوب" باقی می مانند که قافیه نیستند!