کتاب درباره داستان و سرنوشت کودکی نویسنده است و از آن جایی که میدان آن حوادث و وقایع اصفهان است آن را می‌توان ‘اصفهان نامه ‘نیز خواند .’راوی پس از ۳۵سال به اصفهان بازگشته, در حالی که پرسه زدن در اطراف دنیا, جز آلودگی و پریشانی و تلخکامی حاصلی برای او نداشته است, او اینک کنار زاینده رود نشسته و گذر شتابناک عمر را مرور می‌کند .نویسنده هنگام توصیف زندگی پدر خود, روحانی مشروطه خواهی که عمرش به درگیری متعصبان و حکام گذشت, وضع سیاسی ـ اجتماعی ایران در دوره مشروطه را شرح می‌دهد و زمینه‌های شکل‌گیری روحیه دموکرات و تعصب گریز خود را می‌نمایاند.