صمیمی بودن به معنای نزدیک بودن است و میبایست در ابتدای امر روشن نمود که مقصود از نزدیک بودن صرفا به مفهوم لغوی آن است.لذا به تعبیر این کتاب زمانی دو فرد نزدیک و صمیمی اند که در تماس بدنی با یکدیگر قرار گیرند. هدف ما بحث درباره ی طبیعت این تماس است، خواه فشردن دست دیگری باشد یا جفتگیری با او، زدن دست به پشت کسی باشد یا سیلی زدن به صورتش، مانیکور کردن ناخن کسی باشد و یا انجام عمل جراحی بر روی او، هنگامی که دو فرد به طور فیزیکی همدیگر را لمس می کنند اتفاق ویژه ای می افتد. غرض از نوشتن این کتاب تمرکز بر روی این پدیده ی ویژه است. روش من در این کار شیوه ی یک جانور شناس است که در رشته ی رفتار شناسی تربیت یافته که کارش مشاهده و تجزیه و تحلیل رفتار حیوانات است. در این مورد خاص توجه خود را به حیوانی بنام انسان محدود نموده ام و سعی کرده ام آنچه را که مردم انجام می دهند، نه آنچه را که می گویند و نه حتی آنچه را که میگویند انجام میدهند، بلکه کاری را که عملا بدان مشغولند مورد مشاهده قرار دهم. متاسفانه ما روز بروز بیشتر غیرقابل لمس میشویم و از یکدیگر فاصله میگیریم، بدون اینکه خود متوجه آن شده باشیم. این عدم تمایل به تماس فیزیکی با پرت افتادگی عاطفی نیز همراه بوده است. گویی انسان شهر نشین جدید زرهی بر علیه عواطف و احساسات برتن نموده و با دست مخملی در دستکش آهنین می رود تا از درک احساسات نزدیکترین کسان خویش نیز بیگانه گرد.