چکیده: نقش نظام هاي خودکنترلی و بازداري/ فعال ساز رفتاری به عنوان عوامل زمينه ساز در آمادگي فرد براي ابتلا به مشكلات رفتاري و هيجاني و مهمترينمهارتهایكهمشخصه بهنجاری و سازگازی فرد است که در سال هاي اخير بسيار مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه خودکنترلی و سیستم بازداری/ فعال ساز رفتاری در افراد نابینا و عادی بود. این مطالعه‌ی توصیفی- مقطعی بر روی 40 نفر نابینا و 40 فرد عادی همتا از نظر جنس، ترتیب تولد و تحصیلات انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خودکنترلی تانجنی و مقیاس بازداری/ فعال سازی رفتار کارور و وایت استفاده گردید. داده ها با روشهای آماری آزمون t مستقل و تحلیل واریانس دو عاملی تجزیه و تحلیل شد. در مطالعه ی حاضر 5/57 درصد از شرکت کنندگان را مردان و 5/42 درصد را زنان تشکیل داده اند. 35 درصد نمونه مورد مطالعه دارای تحصیلات دیپلم بوده اند. همچنین میانگین سنی شرکت کنندگان 70/26 گزارش شد. تجزيهوتحليلداده هانشانداد بین نمره سیستم بازداری/ فعال ساز رفتاری نابینایان و افراد عادی تفاوت معناداری وجود دارد(001/0P<). بین نمره خودکنترلی نابینایان و افراد عادی تفاوت معناداری وجود ندارد(05/0P>) و متغیرهای دموگرافیک نیز از تاثیر معناداری بر خودکنترلی و سیستم بازداری- فعال ساز رفتاری برخوردار نیستند(05/0P>). با توجه به يافته هاي اين پژوهش به نظر ميرسد كه سيستم بازداري- فعال سازي رفتار نابينايان از حساسيت بالاتري برخوردار است ليكن خودكنترلي رفتار به عواملي غير از حساسيت سيستم بازداري/ فعال سازي مربوط مي شود.کلمات کلیدی: نابینا، خودکنترلی، سیستم بازداری/ فعال ساز رفتاری فهرست فصل هافصل اول: کلیات پژوهش...............................................2فصل دوم: پیشینه پژوهش............................................15فصل سوم: روش پژوهش.............................................59فصل چهارم: یافته های پژوهش...................................................66فصل پنجم: بحث و نتیجه گیری.................................................75منابع.........................................................83پیوست‌ها............................................................95