ویسندگان در این کتاب به بررسی تأثیرات فلسفه در علم طب پرداخته‌اند. در این مسیر نویسندگان تأکید می‌کنند که طب اکنون به دوره‌ای از «بی‌ثابتی پارادایمی» وارد شده است. به همین دلیل در این دوره پزشکان باید تمام اقدامات پیشین خود را بازبینی کنند و نقش و مسئولیت خود را در قبال جامعه و بیمارانشان مورد بررسی قرار دهند. همچنین نویسندگان از تفاوت‌های فلسفی میان دو مکتب واقع‌گرایی و تجربه‌گرایی صحبت می‌کنند و تأثیرات این دو مکتب را بر طب مورد ارزیابی قرار می‌دهند. در گامی دیگر نویسندگان کتاب، میان دو طبیب فرضی مناظره‌ای مستدل برقرار می‌کنند و ضمن آن می‌گویند که به هیچ وجه نمی‌توان بیماری را صرفاً اختلال در کارکردهای زیست‌شناختی دانست؛ بنابراین تمایز میان علل ضروری و کافی و نیز تمایز میان علل زائد و غیرزائد علت بیماری را روشن می‌کند. در پایان نویسندگان مباحثی درباره اخلاق پزشکی مطرح و بُعد اخلاق را در اتخاذ تصمیم‌های طبی مورد مطالعه قرار می‌دهند.