نوام چامسکی به عنوان زبان شناسی که امروزه شهرت جهانی دارد و در عرصه های ریاضیات، فلسفه و سیاست صاحب نظر است، کتاب ساختارهای نحوی خود را در سال ۱۹۵۷ منتشر ساخت. این کتاب برای اولین بار مهم ترین و انسجام یافته ترین نظریه ی زبانی را که در تاریخ زبان شناسی به وجود آمده بود، یعنی دستور زایشی گشتاری را به جهانیان معرفی کرد. استدلال چامسکی بر این است که اگر دستور زبان بتواند از عهده ی توصیف واقعیت های زبانی برآید و بتواند رابطه ی بین جمله های زبان را توجیه کند، باید به کشف روابط نهفته که در زیربنای جمله های عینی وجود دارد توجه کند. گرایش سریع به سوی چامسکی در سال های ۱۹۶۰ تا حدی به دلایل تاریخی بوده . در سال های ۱۹۵۰ زبان شناسی به خصوص در آمریکا در حالت رکود و ایتا به سر می برد و دامنه ی فعالیت هایش محدود شده بود. وقتی چامسکی وارد صحنه شد، زبان شناسی برای پذیرش ایده های جدید آمادگی کامل داشت. سهمی که چامسکی به دانش زبان شناسی بخشید، از دو جنبه قابل بررسی بود:۱- اهدافی که نظریه ی زبان شناسی به طرف آن جهت گیری کرده بود را به پرسمان کشید و وظایف تازه ای را برای دستور مشخص کرد۲- شکلی که دستور باید به خود بگیرد را مشخص کرد و نام آن را دستور گشتاری نهاد.