سفرنامه ولادیمیر مایاکوفسکی، در سال ۱۳۶۳ برای اولین و آخرین بار توسط نشر نقره به زبان فارسی چاپ شد و اینک نایاب است. وازریک درساهاکیان کتاب را از زبان ارمنی به فارسی برگردانده و بخش هایی از آن اولین بار در سال ۱۳۵۸ در جنگ نوین به همراه طرح هایی از احمد سخاورز شده است. از پشت جلد کتاب: “باید به دانش طنز مسلح شد. من یقین دارم که در آینده طنز را نیز چون حساب و هندسه به یکسان در مدرسه ها خواهند آموخت. روزی خواهد رسید که بی تردید “مدرسه عالی خنده” تاسیس خواهد شد. ” “کار اصلی من ناسزاگویی است، و استهزای آنچه که به نظر من نادرست است، و باید بر ضد ان بپا خاست. ” “معمولاً نویسنده ها به خارج می روند تا حیران شوند، اما من می روم تا حیران کنم.” “سال ۱۹۲۵٫٫٫عازم سفر دور دنیا می شوم…نتیجۀ این مسافرت کتابی بود با نثر روزنامه یی به نام «آمریکایی که من کشف کردم».” “ممکن است ایالات متحده به آخرین حامی مسلح تقدیر تلخ بورژوازی تبدیل شود. آن وقت، تاریخ خواهد توانست رمان خوبی به سبک “ولز” بنویسد: «جنگ دو دنیا».”