مهدی اثنی عشری - استادیار دانشگاه بوعلی سینا همدانسهیل امیدوار - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مکانیک خاک و مهندسی پیجداسازی لرزه ای بین سازه و شالوده، سبب کاهش شتاب و انرژی وارده به سازه میگردد. روشهای موجود غالبا پرهزینه بوده و اکثرا در ساختمانهای با اهمیت زیاد مورد استفاده قرار می گیرند. اما روش جدید دیگری که هنوز در مراحل تحقیق و آزمایش است روش جداسازی پی از خاک با استفاده از لایه ژئوتکستایل است. در تحقیق حاضر تاثیر شکل، موقعیت قرار گیری وعمق لایه ژئوتکستایل بعنوان جداساز بر شتاب و نیروی زلزله با بهره گیری از برنامه FLAC مورد بررسی قرار گرفته است نتایج نشان دهنده کاهش نیروی برشی وارده به سازه د رحدود 20 الی 50% می باشد.جداسازی لرزهای - ژئوتکستایل - زلزلهدر صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید: در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود. برای بار اول: (اثنی عشری, مهدی و سهیل امیدوار، ۱۳۸۹) برای بار دوم به بعد: (اثنی عشری و امیدوار، ۱۳۸۹)
359- بررسی تاثیر جداسازی لرزهای خاک-سازه با استفاده از لایه ژئوتکستایل به روش تحلیل عددی
مهدی اثنی عشری - استادیار دانشگاه بوعلی سینا همدانسهیل امیدوار - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مکانیک خاک و مهندسی پیجداسازی لرزه ای بین سازه و شالوده، سبب کاهش شتاب و انرژی وارده به سازه میگردد. روشهای موجود غالبا پرهزینه بوده و اکثرا در ساختمانهای با اهمیت زیاد مورد استفاده قرار می گیرند. اما روش جدید دیگری که هنوز در مراحل تحقیق و آزمایش است روش جداسازی پی از خاک با استفاده از لایه ژئوتکستایل است. در تحقیق حاضر تاثیر شکل، موقعیت قرار گیری وعمق لایه ژئوتکستایل بعنوان جداساز بر شتاب و نیروی زلزله با بهره گیری از برنامه FLAC مورد بررسی قرار گرفته است نتایج نشان دهنده کاهش نیروی برشی وارده به سازه د رحدود 20 الی 50% می باشد.جداسازی لرزهای - ژئوتکستایل - زلزلهدر صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید: در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود. برای بار اول: (اثنی عشری, مهدی و سهیل امیدوار، ۱۳۸۹) برای بار دوم به بعد: (اثنی عشری و امیدوار، ۱۳۸۹)