رضا رهگذر - استادیار بخش مهندسی عمران، دانشگاه شهید باهنر کرمانحمید قنبری - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه بخش مهندسی عمران، دانشگاه شهید باهنر کرمدر ویرایش سوم آیین نامه 2800، استفاده از قاب خمشی فولادی با شکل پذیری معمولی در سیستم دو گانه حذف شده است. و با توجه به تغییر آیین نامه و ساخت و ساز برخی از بناهای مهم کشور با این نوع سیستم سازه ای البته با شکل پذیری معمولی و بر اساس ویرایش قبلی استاندارد 2800 (ویرایش دوم)، و اهمیت آنها، مقایسه این گونه ساختمان های طرح شده بر اساس استاندارد 2800 (ویرایش دوم) و سپس بررسی آسیب پذیری و مقاوم سازی آنها با توجه به دستورالعمل بهسازی لرزه ای می توان مثمر ثمر واقع شود. بر همین اساس در این تحقیق 3 قاب خمشی فولادی با شکل پذیری معمولی دارای مهاربند واگرا دارای 4دهانه و در تعداد طبقات 5 و 10 و 15 طبقه انتخاب شده و بر اساس استاندارد 2800 (ویرایش دوم) و ضوابت مبحث دهم مقررات ملی ساختمان طراحی گردید. پ سپس با ضوابط دستورالعمل بهسازی لرزه ای ساختمان های موجود و آئین نامه ASCE41-06 مورد ارزیابی آسیب پذیری قرار گرفته است. در ارزیابی مذکور از روش طیف ظرفیت ATC40 و تحلیل استاتیکی غیر خطی تحت هدف بهسازی مبنا و به کمک نرم افزار ETABS 2000 استفاده شده است. پس از آن به ارزیابی معیارهای پذیرش ایمنی جانبی در سطح خطر زلزله 1 پرداخته شده است. نتایج ارزیابی بیانگر این است که هیچکدام از سازه ها سطح عملکرد مذکور را ارضا نکرده اند و با افزایش ارتفاع طبقات آسیب پذیری اعضای مهاری نسبت به سایر اعضاء کمتر می شود. در ادامه اضائی را که مورد پذیرش دستورالعمل نبودند با مقاطع قوی تر جایگزین شده و درصد افزایش وزن سازه ها در هر حالت مشخص شدند. در نهایت مشخص شد که در روش استاتیکی غیر خطی، سازه ها تحت بهسازی مبنا بین 29 تا 38 درصد اعضایشان مورد پذیرش نبوده و احتیاج به مقاوم سازی دارند و درصد اضافه وزن ساختمان ها حداکثر به 13 درصد می رسد.سازه دوگانه - طیف ظرفیت - بهسازی مبنا - معیار پذیرشدر صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید: در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود. برای بار اول: (رهگذر, رضا و حمید قنبری، ۱۳۸۸) برای بار دوم به بعد: (رهگذر و قنبری، ۱۳۸۸)