ملک الشعراء قاری عبدالله خان (1250- 1322 شمسی) در کابل چشم به جهان گشود. وی ادبيات عرب، فقه، منطق، كلام و حكمت قديم را نزد استادان زیادی فرا گرفت و در جوانی شخصیت علمی و فرهنگی مشهوری شد. قاری عبدالله خان از نخستين آموزگاران مكاتب جديد در افغانستان است و آثار ادبی و فرهنگی متعددی از او به میراث مانده است. کتاب پیش رو مجموعه ای از غزلیات ملک الشعراء قاری عبدالله خان است که به اهتمام دکتر عفت مستشارنیا و توسط نشر عرفان در سال 1379 به چاپ رسیده است. با وجود آنکه بخش عمده این غزلیات به سبک هندی است، به سبب تسلط قاری عبدالله بر فن شعر و سادگی و روانی این اشعار در حد فاصل میان سبک هندی و دوره معاصر قرار می گیرند. سبک ویژه این شاعر توجه به ایهام و تناسب در الفاظ و معانی همراه با روانی و سادگی زبان است. برخی از مضامین و تعابیر و ترکیب های خاص شاعران پیشین نیز در اشعار قاری مشاهده می شود. نخستین چاپ کلیات دیوان ملک الشعراء قاری عبدالله در سال 1330 در کابل و به تصحیح خود وی به چاپ رسیده بود.