گنبد علويان در همدان با قدمت بيش از نهصد سالبيوگرافي و زندگينامهپس از شکست علويان از سامانيانو کشته شدن داعي کبير مدت 13 سال طبرستان در دست فرمانبرداران سامانيان بود .سپس داعي حسن بن علي ، معروف به ناصر کبير، ( از نوادگان امام زين العابدين ) سامانيان را در طبرستان مغلوب ساخت . جستان که با ناصر بيعت نمود و به ياري او شتافته به خون خواهي محمدبن زيد ، سامانيان را شکست داد.ناصر کبير در سال 290 هجري قمري چون با جستان به ديدر آنجا به ارشاد و نشر اسلام در ميان ديلمان و گيلان پرداخت و چون خود شيعه زيدي بود و يکي از دانشمندان و مولفان زيدي محسوب مي گشت به ترويج زيديه پرداخت . دعوت ناصر پيشرفت کرده و انبوهي از ديلميان و گيلانيها اسلام و مذهب زيدي را پذيرفتند. ناصر کبير در سال 301 هجري قمري با گروه انبوه خود دژ باستان چالوس را که در زمان سامانيان در برابر ديلميان ساخلو گاه بود ، ويران کرده . قدر مسلم اين است که مردم طالقان پس از سال 290 هجري قمري مذهب زيدي داشته و تحت تاثير ناصر کبير اسلام در اين خطه نيز رواج يافت . پس از آنکه علويان گيلان و طبرستان رو به ضعف نهادند ، بعضي از سرداران ايشان که يکي ليلي بن نعمان و ديگري ماکان بن کاکي و اسفاربن شيرويه و مرداويچ پسر زياد و علي بويه نام داشتند ، هريک قدرتي يافته در ناحيه اي حکومت کردند. سيد ابو محمد حسن بن علي بن حسن بن علي بن عمر اشرف بن امام زين العابدين(ع)، چهارمين سيد علوي است كه در طبرستان به زمامداري نايل آمد.پيش از وي، حسن بن زيد بن محمد بن اسماعيل بن حسن بن زيد بن امام حسن مجتبي(ع)، معروف به داعي كبير و مؤسس سلسله علويان در طبرستان، از سال 250 تا 270 قمري و سيد ابوالحسن احمد بن محمد از سال 270 تا 271 و سيد محمد بن زيد برادر حسن بن زيد، معروف به داعي الي الحق از 271 تا 287 قمري بر منطقه سرسبز طبرستان (شامل مازندران، گرگان، سلسله جبال البرز و بخشهايي از استان سمنان و استان تهران) زمامداري نمودند ونخستين حكومت شيعي، به مذهب زيدي را در شمال ايران پايه گذاري كردند.در سال 287 قمري، سپاهيان اسماعيل بن احمد ساماني به فرماندهي محمد بن هارون سرخسي به طبرستان هجوم آورده و لشكريان سيد محمد بن زيد را با شكست و اضمحلال مواجه نمودند و در اين نبرد، خود سيد محمد و بسياري از لشكريانش به شهادت رسيدند و يكي از فرزندانش به نام ابوالحسين بن محمد و به همراه تعدادي از علويان و هوادارانشان اسير گرديدند و با اين شكست، حكومت سادات علوي، از نژاد امام حسن مجتبي(ع) در طبرستان، پايان پذيرفت و به مدت 15 سال اين ناحيه زيبا و سرسبز در اختيار سامانيان قرار داشت و در اين مدت، چند بار سيد ابو محمد ناصر كبير، اقدام به جنبش و قيام بر ضد سامانيان نمود، ولي با شكست و عدم موفقيت روبرو گرديد و سرانجام در سال 301 قمري سپاهي از مبارزان ديلمي (گيلاني) و مازندراني براي وي مهيا و زمينه جنبش سراسري علويان بار ديگر فراگير شد و موجب پيروزي قاطع ناصر كبير بر سپاهيان ساماني گرديد.با پيروزي ناصر كبير، بار ديگر علويان در طبرستان، ميدان دار صحنه شده و به تنظيم سپاه و رتق و فتق امور پرداختند. در حكومت ناصر كبير، افرادي چون سيد حسن بن قاسم (معروف به داعي صغير) داماد و پسرعموي ناصر كبير و سيد ابوالحسين احمد و سيد ابوالقاسم جعفر (از فرزندان ناصر كبير) و سيد عبدالله بن حسن عقيقي، تلاش هاي فراواني براي استقرار حكومت شيعي علوي نمودند. گفتني است كه با قدرت گرفتن ناصر كبير، حكومت علويان، به تيره حسيني منتقل گرديد.ناصر كبير، علاوه بر فعاليت هاي سياسي و اجتماعي، داراي مقام ممتاز علمي و مذهبي بود. وي، از ذوق و طبع شاعري برخوردار و در زمينه فقه، نسب شناسي، كلام و عقايد اسلامي، تفسير و ديگر رشته هاي علوم اسلامي، يد طولايي داشته و از سرآمدان روزگار خود محسوب ميشد. وي كتاب هاي متعددي تأليف نمود که گويا هيچ كدام آنها بر جاى نمانده است.با اين كه خود ناصر كبير، بر مذهب زيديه بود، برخي از فرزندانش مانند ابوالحسين احمد و فرزندان زادگان و نوادگان وي، پيرو مذهب اماميه اثني عشريه بوده و در اين راه به مقامات والايي دست يافتند.سيد مرتضي و سيد رضي، كه از عالمان برجسته شيعه اماميه و از بزرگان اين طايفه شريفه مي باشند، از نوادگان دختري ناصر كبير بوده اند. نام مادرشان فاطمه دختر حسين بن ابوالحسين احمد بن ناصر كبير بوده است.سيد مرتضي (ره) به احترام جد مادري اش ناصر كبير، يك صد مسئله فقهي وي را مورد تصحيح قرار داد و با نام "ناصريات" تأليف و منتشر نمود.ناصر كبير از ياران داعي كبير و برادرش محمد بن زيد، معروف به داعي الي الحق بود و در جنگ محمد بن زيد با سپاهيان ساماني حضور چشمگير داشت و در آن نبرد، زخمي شد و بر اثر آن، شنوايي خود را از دست داد و به خاطر ناشنوا بودنش به "اطروش" معروف گرديد.سرانجام ناصر كبير پس از چهار سال حكومت مقتدرانه و در 74 سالگي، در بيست و سوم و به روايتي بيست و پنجم شعبان سال 304 قمري در آمل (از شهرهاي تاريخي و معروف مازندران) دار فاني را وداع گفت.محمد بن جرير طبري (معاصر اطروش) در باره او مي نويسد: "مردم به عدالت و حسن رفتار و برپايي حق كسي را همانند اطروش نديدند." و به حق، لقب "ناصر کبير" شايسته او بود.