فهرستچگونه جهان بسوی جنگ و تسليحات نظامی سوق ميگردد؟صادركننده سلاح شاهد پيشرفت‌هاي چشمگير بود طي چند سال گذشته دچار ركود شدتوليد تسليحات در يكصد شركت بزرگجنگ هاي نابرابرچگونه جهان بسوی جنگ و تسليحات نظامی سوق ميگردد؟روسيه و ايالات متحده بزرگترين تأمين‌كنندگان تسليحات براي مشتريان خريدهاي تسليحاتي در دوره پنجساله 2002 تا 2006 بودند .فروش اين‌گونه تسليحات برخلاف سال‌هاي پس از 1997 ميلادي كه در مقياس با دوره جنگ سرد رو به افول گذاشته بود در اين پنج سال شاهد رشدي 50 درصدي بود .براساس آخرين گزارش سالانه مؤسسه تحقيقاتي Sipris دو كشور ايالات متحده و روسيه در سال‌هاي اخير هر يك تأمين‌كننده حدود 03 درصد خريدهاي تسليحاتي بوده‌اند درحالي‌كه صادرات تسليحات از كشورهاي عضو اتحاديه اروپا به كشورهاي غيرعضو در اين دوره متضمن حدود 30 درصد از تمام معاملات تسليحاتي جهان بود .صنايع تسليحات‌سازي روسيه به‌دليل بازار محدود داخلي تا حدود زيادي متكي به صادرات است. همين مسأله موجب شده حتي جديدترين دستاوردهاي اين صنايع به خارج صادر شوند تا امكان ادامه حيات واحدهاي مختلف دست‌اندركار توليد سلاح و بودجه مورد نياز براي توليد سلاح‌هاي جديد و اكتساب توليد‌هاي نوين فراهم آيد .اين محدوديت‌ها موجب شده انعطاف‌پذيري روس‌ها در زمينه صادرات تسليحات به‌شدت كاهش پيدا كند درحالي‌كه صنايع مشابه در ايالات‌متحده و اتحاديه اروپا اتكاي به مراتب كمتري بر صادرات دارند. در سال 2004 ميلادي چين و هند جايگاه خود را به‌عنوان بزرگترين خريداران سلاح جهان حفظ كردند. در بين ده واردكننده بزرگ سلاح نام پنج كشور خاورميانه به چشم مي‌خورد و درحالي‌كه رسانه‌ها توجه زيادي به معاملات تسليحاتي روسيه با ايران و خريدهاي تسليحاتي اسرائيل از ايالات‌متحده و اتحاديه‌اروپا نشان دادند عربستان‌سعودي و امارات عربي متحده با وجود خريدهاي بزرگي كه انجام دادند از نگاه رسانه‌ها دور ماندند. تحويل سيستم‌هاي تهاجمي متعارف دوربرد به اين دو كشور و تأثيري كه اين مسأله مي‌تواند بر نظم و امنيت منطقه داشته باشد به غايت نگران‌كننده است . از آنجا كه توليد سيستم‌هاي تسليحاتي پيچيده و بزرگ روز به روز پرهزينه تر مي‌شود تقريبا همه كشورها براي كسب تسليحاتي جديد به چند كشور معدود متكي شده‌اند يا در آينده ناچار به درپيش گرفتن چنين سياستي خواهند شد .اين شرايط مي‌تواند به شكل‌گيري نيازها و وابستگي‌هاي دوجانبه يا چندجانبه به سان آنچه در روابط اتحاديه اروپا و ايالات متحده وجود دارد، منجر شود يا مي‌تواند اتكايي يك‌جانبه به‌سان وضعيت اكثر كشورهاي در حال توسعه را به دنبال داشته باشد . برخي كشورها ممكن است رغبتي به قبول اين وابستگي نداشته باشند يا امكان دسترسي آنها به سلاح‌هاي پيشرفته يا کمکهاي مرتبط با ساخت اين‌گونه سلاح‌ها وجود نداشته باشد .اين كشورها ممكن است با قبول هزينه‌هاي سنگين درصدد دستيابي به خوداتكايي در توليد سلاح برآيند يا روي توليد تسليحات كشتار جمعي يا استراتژي‌هاي جايگزين چون تروريسم و نبردهاي الكترونيك و حوزه IT كه هزينه توليد كمتري دارند، متمركز شوند .مشكل كنترول ارسال كمك‌هاي تسليحاتي از سوي دولت‌ها براي گروه‌هاي شورشي اگرچه به‌هيچ عنوان موضوع جديدي نيست اما در سال 2006 ميلادي بار ديگر در كانون توجه جهانيان قرار گرفت. ارسال سلاح براي سودان به‌رغم تحريم تسليحاتي اين كشور از سوي سازمان ملل يكي از مواردي بود كه توجه جهانيان را به اين مسأله جلب كرد . شفاف كردن معادلات تسليحاتي كه در دهه 1990 ميلادي به‌دليل انتشار گزارش‌هاي ملي از سوي كشورهاي صادركننده سلاح شاهد پيشرفت‌هاي چشمگير بود طي چند سال گذشته دچار ركود شد .