نقش روحانیون در انقلابروحانيان و پويايي فرهنگي ملت ايران پيوند روحانيت با مردم پيوند مذهب و سياست روحانيت پس از انقلاب اسلامي دوره اول؛ تأسيس و ايجاد نظامنويسنده در اين پژوهش با نگاهي نو، به ارائه تعاريف، مفاهيم و کليد واژه هايي چون روحاني، مجتهد، حوزه علميه، فرهنگ و... به ارزيابي نقش روحانيان در پويايي فرهنگي ملت ايران قبل، حين و پس از پيروزي انقلاب اسلامي پرداخته است. محقق در تلاشي مجدانه و رعايت انصاف که از شاخصترين ويژگيهاي يک اثر علمي است به خدمات و تأثيرگذاري نهاد روحانيت در ايران اشاره کرده و با هدف کارآمدي به آسيبشناسي آن نيز پرداخته است. اين بررسي متکفل مباحثي چون پيوند روحانيت با مردم، همکاري حوزه و دانشگاه، پيوند مذهب و سياست و الزام روحانيت در مشارکت سياسي، تعيين ادوار حضور روحانيت در عرصه فرهنگ و اجتماع در ايران قبل و بعد از انقلاب و تقسيمبندي گرايشهاي غالب در روحانيت پس از نهضت اسلامي 15 خرداد، ميباشد. پژوهشگر با رويکردي تازه به تبيين نقشآفريني روحانيت در چهار دوره پس از انقلاب اسلامي: دوره تأسيس و ايجاد نظام (1360-1357)، دوره استقرار نظام (68-1360)، دوره ثبات نظام (76-1368) و دوره چهارم (از دوم خرداد 76 تا کنون) پرداخته و خدمات و آسيبهاي هر دوره را تبيين و ارزيابي کرده است.نويسنده بر اين باور است که بخش عمده آثار مکتوب در عرصه فرهنگ ديني متعلق به روحانيت است. استقلال واقعي ايران در طول تاريخ مديون روحانيت و حضور آن در صحنه بوده است. هرگاه تماميت ارضي، استقلال و منافع ملي کشور به خطر افتاده است روحانيت در دفاع و پاسداري از آن نقش اول را ايفا کرده است. و در عين حال همواره بر لزوم بازنگري و آسيبشناسي در سازمان روحانيت به دست خود روحانيون تأکيد کرده است، چرا که راز ماندگاري و حفظ جايگاه روحانيت در اين نکته کليدي نهفته است.