چکیده : یکی از موضوعاتی که از ابتدای شکل گیری علم اقتصاد مورد توجه اقتصاد دانان بوده ، مسئله رشد اقتصادی است و در دوران اقتصادی جدید که امروزه جهان تجربه می کند سرمایه در فرآیند رشد اقتصادی جایگاه به مراتب بالاتری برخوردار است. از این رو لازم است پس اندازهای داخلی و سرمایه های خارجی به سوی فعالیتهای تولیدی پر بازده سوق پیدا کنند و این امر از طریق یک بازار بورس اوراق بهادار کارا به عنوان اصلی ترین نهاد مشارکت شرکتهای سهامی امکان پذیر خواهد بود و چیزی که در دنیای واقع شاهد این مدعا است این است که کشورهای پیشرفته صنعتی دارای بازار سهام توسعه یافته ای نیز هستند و بالعکس. هدف از این مطالعه تعیین نقش و سهم بازار بورس تهران در درآمد ملی ایران از سال 1831-1831 می باشد. با این ضرورت که بازاری با تعداد 883 شرکت ) در دوره مطالعه ( با جمع آوری مبلغی معادل 8 هزار میلیارد ریال ، میتواند نقش بیشتری در رشد اقتصادی کشور داشته باشد . بنابراین در این تحقیق با در نظر گرفتن رشد تولید ناخالص داخلی به عنوان شاخصی برای رشد اقتصادی و رشد ارزش بازار سهام به عنوان اصلی ترین شاخص بازار اوراق بهادار نشان داده ایم که همواره یک رابطه بلند مدت معنی داری میان این دو شاخص وجود دارد یعنی بازار بورس اوراق بهادار توسعه یافته و کارا در بلند مدت موجب افزایش رشد اقتصادی می شود . پنج متغیر توضیحی برای این مطالعه بر اساس زیربنای نظری مشخص شده است. آزمون مانایی با استفاده از آزمون ریشه واحد دیکی فولر افزوده، انجام شد در حالی که از آزمون جوهانسون برای برآورد رابطه تعادلی بلندمدت بین متغیرها استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل علیت خودرگرسیونی با توزیع با وقفه( استفاده شد. ( ARDL روابط کوتاه مدت و بلند مدت متغییرها و برآورد مدل از آزمون