کامو ازعان دارد که با هیچ چیز نمی توان پوچی بنیادین هستی را درمان کرد. اما شاید بتوان از درد آن اندکی کاست. در اندیشه کامو آدمی با طغیان به آزادی می رسد. ازادی های خود را دلیرانه پاس می دارد و محدودیت های خود را فروتنانه می پذیرد. او معتقد است که باید با شوقی وافر به روی زندگی آغوش یاز کرد، از آن کام گرفت و دلیرانه با زشتی ها و پلیدی های آن پیکار کرد. کامو با انتشار رساله ی انسان طاغی در سال 1951 راهش ا از یاران پیشین خود در مکتب اگزیستانسیالیسم جدا کرد. او به رهنمود های ایدئولوژیک بدگمان بود. وعده ی فردای بهتر را فریب و دروغ سیاستمداران می دانست. به مصلحت معتقد نبود.برای او اخلاق و سیاست یکی بود. " نظام های تمامیت خواه از چپ و راست با وعده بهشت های واهی روی زمین جهنم های واقعی به پا می کنند." http://ketabnak.com