تراژدي در زمانی که مفهوم رایج تراتژدی تا حدودی بین ترحم ادبیات سنتی قرارداد، ناشی سازی های شخصی که بر فرهنگ «اعتراف به گناه» رسانه و صدای ناهنجار Beegees در راس صداهای شان تسلط دارد، تراتژدی موضوعی دلاور برای دست به کارشدن است. این عنوان در عوض کشف انحصاری بناهایی که تراژدیهای بشری را به یادگار نگه داشتند یا بیان می کنند، پتانسیل تراژدی را به عنوان نقاشی ژانر در معماری بررسی می کند. نقاش ژانری که در اصل کلاسیک است و عمیق تر از هنرهای بصری ریشه در ادبیات داشته است. تمام آن را می توان به عنوان عمیقاً نامرسوم تلقی کرد. برای هر بخشی از تراتژدی خودش را در خارج از وسواس خودپسندانه تر معاصر با سرعت و ظاهر سطحی قرار می دهد، که در سالهای اخیر با رشد تصاعدی رسانه جدید تشدید شده اند. این عنوان به دیدگاه وسیعتری از معماری مدرن نیاز دارد، چون اغلب بناهای معاصر یادبود را در بافتاری بسیار تاریخی تر قرار می دهد. بافتاری که با اهمیت و تفکر فرهنگی سروکار دارد نه با سبک و فرم. برای محیط فعلی کشفی نادر و شهامتی به سوی معنی معماری است. همان طور که ریچارد پاترسون تا حدودی متواضعانه، در مقدمه خود شرح می دهد، تراژدی در معماری و هنر در اصل موضوع سمیناری بود که Academy – Wiley ، ناشران طراحی معماری، سازماندهی کردند. فقط دو تا از موضوعات چاپ شده در اینجا – رساله افتتاحیه رابرت مکس ویل و متن پاترسون «دگرگونی تراژدی» - اساس صحبت های ارائه شده در رویال آکادمی بود. از زمان پیشامد فوق در بهار 1999، پاترسون مشتاقانه عنوان را به صورت موضوع یا تم بسط داده است. نتیجه نه تنها این است که پیش بینی تقریباً جدیدی را برای مشارکت در نشریه معرفی کرده است بلکه رساله اش از رساله ای که هولوکاست – جدی ترین و انگشت نماترین نمونه تراژدی به عنوان موضوع انسانی در قرن بیستم – را پوشش می دهد. این به بهای کلی هر روزه نیست و انتظارش نمی رود. برای موضوعی که با شرکت کنندگانی بسته می شود که در جستجوی تراژدی در مکانهایی به تنوع کلوپ کلونی solo ، بستر Tracey Emin و گندب هزاره رسوا می باشند.
تراژدي در زمانی که مفهوم رایج تراتژدی تا حدودی بین ترحم ادبیات سنتی قرارداد، ناشی سازی های شخصی که بر فرهنگ «اعتراف به گناه» رسانه و صدای ناهنجار Beegees در راس صداهای شان تسلط دارد، تراتژدی موضوعی دلاور برای دست به کارشدن است. این عنوان در عوض کشف انحصاری بناهایی که تراژدیهای بشری را به یادگار نگه داشتند یا بیان می کنند، پتانسیل تراژدی را به عنوان نقاشی ژانر در معماری بررسی می کند. نقاش ژانری که در اصل کلاسیک است و عمیق تر از هنرهای بصری ریشه در ادبیات داشته است. تمام آن را می توان به عنوان عمیقاً نامرسوم تلقی کرد. برای هر بخشی از تراتژدی خودش را در خارج از وسواس خودپسندانه تر معاصر با سرعت و ظاهر سطحی قرار می دهد، که در سالهای اخیر با رشد تصاعدی رسانه جدید تشدید شده اند. این عنوان به دیدگاه وسیعتری از معماری مدرن نیاز دارد، چون اغلب بناهای معاصر یادبود را در بافتاری بسیار تاریخی تر قرار می دهد. بافتاری که با اهمیت و تفکر فرهنگی سروکار دارد نه با سبک و فرم. برای محیط فعلی کشفی نادر و شهامتی به سوی معنی معماری است. همان طور که ریچارد پاترسون تا حدودی متواضعانه، در مقدمه خود شرح می دهد، تراژدی در معماری و هنر در اصل موضوع سمیناری بود که Academy – Wiley ، ناشران طراحی معماری، سازماندهی کردند. فقط دو تا از موضوعات چاپ شده در اینجا – رساله افتتاحیه رابرت مکس ویل و متن پاترسون «دگرگونی تراژدی» - اساس صحبت های ارائه شده در رویال آکادمی بود. از زمان پیشامد فوق در بهار 1999، پاترسون مشتاقانه عنوان را به صورت موضوع یا تم بسط داده است. نتیجه نه تنها این است که پیش بینی تقریباً جدیدی را برای مشارکت در نشریه معرفی کرده است بلکه رساله اش از رساله ای که هولوکاست – جدی ترین و انگشت نماترین نمونه تراژدی به عنوان موضوع انسانی در قرن بیستم – را پوشش می دهد. این به بهای کلی هر روزه نیست و انتظارش نمی رود. برای موضوعی که با شرکت کنندگانی بسته می شود که در جستجوی تراژدی در مکانهایی به تنوع کلوپ کلونی solo ، بستر Tracey Emin و گندب هزاره رسوا می باشند.