مقدمهسازه های مشبک فضایی از اوایل قرن 20 میلادی هنگامی که اولین نمونه های این نوع سازه ها در سال 1903 توسط الکساندر گراهام بل ساخته شد، همواره با فرم های متنوع تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند. رفتار سه بعدی، پیش ساخته بودن و امکان تولید انبوه آن سبب شد شبکه های فضایی به عنوان یکی از موثرترین روش ها برای پوشش سقف ها و اجرای ساختمان های با دهانه های زیاد، مورد توجه معماران و مهندسان بوده است. پیشرفت های حاصل از مطالعات و طرح های باکمینستر فولر، منگرین هاوسن، کنرا دواچسمان، استفان دوشاتیو، یوشی کتسو تسوبای، پروفسور ماکوفسکی، پروفسور هوشیار نوشین، پروفسور مامورو کاواگوچی، ماتیو لوی و تلاش سازندگانی که با ارائه ی پیشنهادات جدید در مورد نحوه ی ساخت اعضا، گره ها و مدول ها امکان اجرای فرم های هندسی متنوع را فراهم ساختند موجب ابداع سیستم های گوناگون سازه های مشبک فضایی شد. این پیشرفت ها و دستاورد ها، دریچه های جدیدی را به روی معماران و مهندسان برای طراحی فرم های بدیع و نیز محاسبه ی دقیق این گروه از سازه ها گشود و اجرای ساختمان هایی با ابعاد گوناگون (از دهانه های کمتر از 10 متر تا بیش از 200 متر) را با پایدارترین و اقتصادی ترین روش ها امکان پذیر ساخت و سبب توجه روزافزون به این روش ها در طرح های معماری و پروژه های بزرگ ساختمانی شد.