پايان يافتن جنگ را بايد نقطة عطف جديدي در سياست خارجي ايران تلقي نمود . اين امر منجربه تغيير و تحولات ملموسي در محيط داخلي ، شرايط منطقه اي و نقش ملي ايران گرديد .به موازات تحولاتي كه در داخل كشور و در همان سالهاي آغازين دهة دوم انقلاب صورت گرفت، تحولات مهم و تأثير گذاري نيز در منطقه خاورميانه و در جهان رخ داد كه نه تنها آثاري را بر انقلاب اسلامي و تصميم گيريهاي نظام جمهوري بر جاي گذاشت بلكه شرايط استراتژيك منطقه را تغيير داد :حملة عراق به كويت در سال ۱۹۹۰ م (۱۳۶۹ هـ . ش ) و دخالت نيروهاي چند مليتي به رهبري آمريكا در اين بحران ؛فروپاشي شوروي و تولد كشورهاي مسلمان تازه استقلال يافته در منطقة قفقاز و آسياي ميانه؛خروج نيروهاي روسي از افغانستان ؛روند جديد سازش اعراب ـ اسرائيل و آغاز انتفاضه در سرزمينهاي اشغالي ، از جملة اين تحولات مي باشد .بــا تـوجـه به تغيير و تحولاتي كه در داخـل و خـارج از كشور صورت گرفت در اصـول، ماهيت و اهداف سياست خارجي ايران كه در فصل دو بيان شد تغييري حاصل نگرديد . اما تغييراتي در ديپلماسي ايران به انجام رسيد . در دوران بعد از جنگ ، ايران هنوز نقش غير متعهد و ضدامپرياليستي خود را ادامه داد ، حفظ امنيت خليج فارس توسط كشورهاي منطقه همچنان اهميت خود را حفظ كرد و آقاي رفسنجاني رئيس جمهور وقت معتقد بود كه ” ما همه بايد دست به دست يكديگر بدهيم و منطقه را بسازيم ، منطقة خليج فارس مي تواند به فضاي دوروبرخانة خودمان بدل شود ، مي تواند چون يك مزرعة اشتراكي باشد”.(۱) در واقع از نوامبر ۱۹۸۸ ايران همواره در نشستها و بحث و تبادل نظرهاي خود با كشورهاي عربي حوزة خليج فارس بر حفظ امنيت و يافتن راهكارهاي جامع براي تحكيم آن تأكيد و پافشاري مي كند.نوع فایل : ورد (doc)حجم فایل : ۲۴ کیلوبایت (zip)تعداد صفحات : ۱۳ صفحهقیمت : 1000 تومان