پيش درآمد:در بين اقسام هنر، هنر شعر در تمام زمينه‌هاي خود آگنده از مضامين نغز و لطيفي در تجلي انديشه‌هاي مختلف بشري است. به خصوص در تجلي انديشه‌هاي ديني و مذهبي، اسلامي و قرآني. اين انديشه‌ها در وجود شاعران متعهدي كه به مدح و منقبت اهل بيت نبوت و ولايت زبان گشوده اند، آثار ارزشمند و ماندگاري از خود به يادگار گذاشته اند كه در اين آثار لطافت‌هاي روح بشري، منزلت انسان، سير و سلوك، عشق و عرفان و … موج مي زند.از افتخارات ادبيات خصوصاً نظم (شعر) تجلي، انديشه، افكار، رفتار، حوادث، حماسه و انقلاب حضرت علي است كه بدون شك و ترديد بايد گفت حضرت علي به ادبيات نوعي روح معنوي داده است، چرا كه هر جا صحبت از ادبيات حماسي و انقلابي است، بيش و كم نام حضرت علي هم مي باشد. شاعران براي كوبيدن فساد و ستم، ريا و توجه به عدالت، مردانگي، شجاعت و ايمان از روح و مرام و مسلك باشكوه و انقلابي حضرت علي الهام مي‌گيرند.حضرت علي با ايمان به وفاداري، عدالت، قضاوت، شجاعت، بردباري، تواضع، علم، زهد، تقوا، فضيلت، طريقت، شهادت، كرامت و … چنان تأثيري در ادبيات گذاشته كه ديوان كمتر شاعر متعهد شيعي را مي توان از آغاز ادب فارسي تاكنون سراغ گرفت كه غزل، قصيده، دوبيتي، رباعي و مثنوي و … مزين به اين اوصاف نباشد. راستي رمز و راز اين عظمت را بايد در چه چيزي جست؟ در يك چيز و آن اين كه علي حقيقت است و بس.شرح مناقب بيان، مدايح، مصائب، مراثي و بيان سرگذشت، و تجلي اوصاف از خميرهاي اصلي شعر مذهبي و اعتقادي مي باشند. بر شمردن خصلت‌هاي نيك و هنر ائمه دين از همان ابتدا به وسيله‌ي مناقب جوانان از جايگاه گسترده‌اي در ادب فارسي برخوردار بوده است و ذبيح الله صفا در اين زمينه مي نويسد: «منقبت عمو ستايش اهل دين از ديرباز در بين شعراي شيعه مذهب و ديگران معمول بوده است، زيرا آنان براي تبليغ عقايد خويش شيوه‌هايي اختيار مي كردند كه علاوه بر نتيجه‌ي نهايي به حفظ مدايح و مناقب هم كمك شاياني مي كردند و يكي از راههايي كه اهل شيعه پس از كسب قدرت براي نشر مذهب خود انتخاب كرده بودند، استفاده از مناقب بوده است.»نتيجه سخن اينكه جزيي‌ترين تا كلي‌ترين هنر پيشوايان ديني چه به صورت مستقيم و يا غيرمستقيم جهت بهره‌هاي مختلف در انديشه و زبان شعرا، گذشته و بيان شده است. علت گسترش اين مسأله:اين نوع شناخت سبب مي شد كه نور ايمان بر دل و جانان شعرا تعادل و در نتيجه‌ي آن ارادت خالصانه اي به دست آورند، يقيناً اگر چنين شناختي حاصل نمي شد، هيچ وقت امكان نداشت شعرا بتوانند به اين زيبايي و پرمحتوايي حقيقت و جوهره قلبي و اعتقادي خويش بروز دهند.با تأمل در چنين اشعاري مي بينيم كه:بنابراين با توجه به موارد فوق نيجه سخن اين مي شود كه هدف شعرا از پرداختن به چنين انديشه‌هايي فقط مدح محض جهت تخليه‌ي احساس درون به معناي متعارف نمي باشد، بلكه هدف علاوه بر آن ها احياي حقايق دين و زنده كردن جان‌ها و جاري ساختن خون حماسي در رگهاي عاشقان، عارفان و بيدار دلان است.بعد از آشنايي ايرانيان ـ بخصوص شعراـ با فرهنگ اسلامي و قرآني ـ از قرن پنجم هجري و پرداختن به اوصاف شخصيت هاي مذهبي دوشاش ديگر مسائل مربوط به آنها از جمله به تجلي مصائب، مراثي، تاريخ زندگي، حوادث و … در قالب هاي مختلف شغر گاه با فشرده و موجز كردن اشارات به صورت اضافه‌هاي تشبيهي و يا سمبليك به صورت مضاف و مضاف‌اليه و گاه پرداختن به كل مسائل متجلي مي گردد.بازتاب اين گونه مسائل در سبك خراساني يعني در دوره‌هاي: طاهريان، صفاريان، سامانيان و غزنويان نسبت به دوره‌هاي بعدي چندان وسيع نيست، اما خالي كم نمي باشد، در آثار شعرايي چون: رودكي، شهيد بلخي، دقيقي، كسايي مروزي، فردوسي، فرخي و … رگه هاي انديشه هاي مذهبي و عرفاني به صورت تعليمي بيان مي گردد.نوع فایل : ورد (doc)حجم فایل : ۳۹۳ کیلوبایت (zip)تعداد صفحات : ۴۵۰ صفحهقیمت : 2000 تومانخرید این فایل از ایران پروژه:http://iranprozhe.ir/%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%AA%D8%AC%D9%84%D9%8A-%D8%A7%D9%88%D8%B5%D8%A7%D9%81-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B9%D9%84%D9%8A-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%AF%D8%A8-%D9%81%D8%A7/