سهراب سپهري شاعر و نقاش معاصر ایران در 15 مهر ماه 1307 در کاشان پا به عرصه حیات گذاشت.خود سهراب می گوید:…مادرم میداند که من روز چهاردهم مهر به دنیا آمده ام. درست سر ساعت 12 . مادرم صداي اذان رامی شندیده است…پدر سهراب، اسدالله سپهري، کارمند اداره پست و تلگراف کاشان، و اهل ذوق و هنر بود وقتی سهراب خردسال بود، پدر به بیماري فلج مبتلا شد.…کوچک بودم که پدرم بیمار شد و تا پایان زندگی بیمار ماند. پدرم تلگرافچی بود. در طراحی دستداشت. خوش خط بود. تار مینواخت. او مرا به نقاشی عادت داد…سهراب از محل تولدش چنین می گوید:…خانه، بزرگ بود. باغ بود و همه جور درخت داشت. براي یادگرفتن، وسعت خوبی بود. خانه ماهمسایه صحرا بود . تمام رویاهایم به بیابان راه داشت…سهراب در سال 1312 وارد مدرسه ابتدایی خیام (مدرس) کاشان شد.…مدرسه، خوابهاي مرا قیچی کرده بود . نماز مرا شکسته بود . مدرسه، عروسک مرا رنجانده بود . روزورود، یادم نخواهد رفت : مرا از میان بازیهایم ربودند و به کابوس مدرسه بردند . خودم را تنها دیدم وغریب … از آن پس و هربار دلهره بود که به جاي من راهی مدرسه میشددر دبستان، ما را براي نماز به مسجد میبردند. روزي در مسجد بسته بود . بقال سر گذر گفت : نماز را رويبام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید.مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد و من سالها مذهبی ماندم.بی آنکه خدایی داشته باشم …سهراب از معلم کلاس اولش چنین می گوید:…آدمی بی رویا بود. پیدا بود که زنجره را نمیفهمد. در پیش او خیالات من چروك میخورد…و.......... با تخفیف ویژه
سهراب سپهري شاعر و نقاش معاصر ایران در 15 مهر ماه 1307 در کاشان پا به عرصه حیات گذاشت.خود سهراب می گوید:…مادرم میداند که من روز چهاردهم مهر به دنیا آمده ام. درست سر ساعت 12 . مادرم صداي اذان رامی شندیده است…پدر سهراب، اسدالله سپهري، کارمند اداره پست و تلگراف کاشان، و اهل ذوق و هنر بود وقتی سهراب خردسال بود، پدر به بیماري فلج مبتلا شد.…کوچک بودم که پدرم بیمار شد و تا پایان زندگی بیمار ماند. پدرم تلگرافچی بود. در طراحی دستداشت. خوش خط بود. تار مینواخت. او مرا به نقاشی عادت داد…سهراب از محل تولدش چنین می گوید:…خانه، بزرگ بود. باغ بود و همه جور درخت داشت. براي یادگرفتن، وسعت خوبی بود. خانه ماهمسایه صحرا بود . تمام رویاهایم به بیابان راه داشت…سهراب در سال 1312 وارد مدرسه ابتدایی خیام (مدرس) کاشان شد.…مدرسه، خوابهاي مرا قیچی کرده بود . نماز مرا شکسته بود . مدرسه، عروسک مرا رنجانده بود . روزورود، یادم نخواهد رفت : مرا از میان بازیهایم ربودند و به کابوس مدرسه بردند . خودم را تنها دیدم وغریب … از آن پس و هربار دلهره بود که به جاي من راهی مدرسه میشددر دبستان، ما را براي نماز به مسجد میبردند. روزي در مسجد بسته بود . بقال سر گذر گفت : نماز را رويبام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید.مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد و من سالها مذهبی ماندم.بی آنکه خدایی داشته باشم …سهراب از معلم کلاس اولش چنین می گوید:…آدمی بی رویا بود. پیدا بود که زنجره را نمیفهمد. در پیش او خیالات من چروك میخورد…و.......... با تخفیف ویژه