صفات ثبوتی و سلبی خداوند در یک تقسیم بندي صفات خداوند به دو قسم تقسیم می شوند :اول - صفات ثبوتیه، جمالیه :هرگاه صفت، بگونه اي باشد که براي موصوف اش (خداوند) جمال و کمالی را ثابت کند و به واقعیتی در ذات موصوف اش (خداوند) اشاره کند صفت ثبوتی نام دارد مانند عالم، قادر و وحی .دوم - صفات سلبیه، جلالیه :هرگاه صفت، بگونه اي باشد که نقص و کاستی را از موصوف (خداوند) نفی کند، صفت سلبی نامدارد مانند مرکب نبودن، جاهل نبودن و شریک نداشتن آیه ذیل هم این دو صفت (ثبوتی و سلبی) را بخداوند نسبت می دهد: "تبارك اسم ربک ذي الجلال والاکرام" صفت جلال یعنی خداوند از مشابهت و مماثلت و دیگر صفات نقص، پاك و منزه است وصفت اکرام یعنی خداوند به صفات علیا متصف و متجمل است. پس صفت ثبوتی یعنی اثبات کمال براي خداوند، صفت سلبی یعنی نفی و سلب نقص، صفات سلبی به سلبِ سلب کمال بر می گردد. پس اینکه می گوئیم خدا جاهل نیست یعنی سلب می کنیم نفی علم را که معناي آن اثبات و ایجاب علممی شودبراي خداوند در قرآن اسماء و صفات زیادي ذکر شده و صفات متعددي نفی شده استالبته می شود تمام صفات سلبی خدا را به یک صفت برگردانید )سلب امکان( و تمام صفات ثبوتی را بهیک صفت (وجوب الوجود، وجود متأکد) برگدانید.صفات باري صفات در باري تعالی بسیط است و در ممکنات مرکب ، یعنی هنگامی که گویند باري تعالی عالم ،قادر، مرید... است نفس علم و اراده و قدرت را صفت نامند، اما در ممکنات صفت ، ثبوت عرضی هر گاه صفت باري تعالی باشد مقصود نفس علم است که با ذات او « عالم » است براي ذات ، مثلاًمتحد میباشد و هر گاه صفت انسان بود معنی آن ذاتی است که علم براي آن ثابت میباشد و همچنیناست در قادر و... و بعبارت دیگر صفات باري تعالی از نفس ذات منتزع است و ذات وي براي انتزاع این صفات کافی است و نیازي به عروض امري زائد ندارد لیکن در ممکنات نفس ذات در انتزاعصفات کافی نیست بلکه امري زائد بر ذات است که مصحح انتزاع صفت می باشد مثلاً عروض علم برذات زید مصحح انتزاع صفت عالم براي زید است . تلخیص از مبدء و معاد ملا صدرا.فرق اسم و صفت : اضافه ذات باري تعالی را به یکی از صفات عامه یا خاصه وي اسم گویند مثلاًاضافه ذات او به صفت عامه رحمت اسم رحمان و اضافه آن به صفت خاصه رحمت اسم رحیم است ،پس اسمااللّه مرکب اند نه بسیط. اما این ترکیب موجب ترکیب ذات واجب نیست . لکن در ممکناتاسم را بنامهاي ذات گویند و صفت را به ثبوت امري براي ذات ، مثلاً زید راکه نام ذات است اسم گویند و عالم را که نام ثبوت علم براي ذات است صفت نامند.
صفات ثبوتی و سلبی خداوند در یک تقسیم بندي صفات خداوند به دو قسم تقسیم می شوند :اول - صفات ثبوتیه، جمالیه :هرگاه صفت، بگونه اي باشد که براي موصوف اش (خداوند) جمال و کمالی را ثابت کند و به واقعیتی در ذات موصوف اش (خداوند) اشاره کند صفت ثبوتی نام دارد مانند عالم، قادر و وحی .دوم - صفات سلبیه، جلالیه :هرگاه صفت، بگونه اي باشد که نقص و کاستی را از موصوف (خداوند) نفی کند، صفت سلبی نامدارد مانند مرکب نبودن، جاهل نبودن و شریک نداشتن آیه ذیل هم این دو صفت (ثبوتی و سلبی) را بخداوند نسبت می دهد: "تبارك اسم ربک ذي الجلال والاکرام" صفت جلال یعنی خداوند از مشابهت و مماثلت و دیگر صفات نقص، پاك و منزه است وصفت اکرام یعنی خداوند به صفات علیا متصف و متجمل است. پس صفت ثبوتی یعنی اثبات کمال براي خداوند، صفت سلبی یعنی نفی و سلب نقص، صفات سلبی به سلبِ سلب کمال بر می گردد. پس اینکه می گوئیم خدا جاهل نیست یعنی سلب می کنیم نفی علم را که معناي آن اثبات و ایجاب علممی شودبراي خداوند در قرآن اسماء و صفات زیادي ذکر شده و صفات متعددي نفی شده استالبته می شود تمام صفات سلبی خدا را به یک صفت برگردانید )سلب امکان( و تمام صفات ثبوتی را بهیک صفت (وجوب الوجود، وجود متأکد) برگدانید.صفات باري صفات در باري تعالی بسیط است و در ممکنات مرکب ، یعنی هنگامی که گویند باري تعالی عالم ،قادر، مرید... است نفس علم و اراده و قدرت را صفت نامند، اما در ممکنات صفت ، ثبوت عرضی هر گاه صفت باري تعالی باشد مقصود نفس علم است که با ذات او « عالم » است براي ذات ، مثلاًمتحد میباشد و هر گاه صفت انسان بود معنی آن ذاتی است که علم براي آن ثابت میباشد و همچنیناست در قادر و... و بعبارت دیگر صفات باري تعالی از نفس ذات منتزع است و ذات وي براي انتزاع این صفات کافی است و نیازي به عروض امري زائد ندارد لیکن در ممکنات نفس ذات در انتزاعصفات کافی نیست بلکه امري زائد بر ذات است که مصحح انتزاع صفت می باشد مثلاً عروض علم برذات زید مصحح انتزاع صفت عالم براي زید است . تلخیص از مبدء و معاد ملا صدرا.فرق اسم و صفت : اضافه ذات باري تعالی را به یکی از صفات عامه یا خاصه وي اسم گویند مثلاًاضافه ذات او به صفت عامه رحمت اسم رحمان و اضافه آن به صفت خاصه رحمت اسم رحیم است ،پس اسمااللّه مرکب اند نه بسیط. اما این ترکیب موجب ترکیب ذات واجب نیست . لکن در ممکناتاسم را بنامهاي ذات گویند و صفت را به ثبوت امري براي ذات ، مثلاً زید راکه نام ذات است اسم گویند و عالم را که نام ثبوت علم براي ذات است صفت نامند.