تعریف عرف در بین المللدر عرصه بين‌الملل به ويژه در مورد مسايل حقوقي، مشابهت‌هايي ديده مي‌شود که گاه مرزهاي نزديکي با هم دارند. دو مقوله عرف بين‌المللي و نزاکت بين‌المللي از جمله اين مقولات مشابه هستند که مرز باريکي بين آنها وجود دارد و ممکن است گاه مشابه يکديگر در نظر گرفته شوند. اين درحاليست که تمامي مفاهيم حقوقي، مفاهيمي با بار معنايي مشخص و نمودهاي بيروني متفاوت و منفک هستند که با وجود برخي شباهت‌ها، باز هم نمي‌توان آنها را بر هم به طور کامل انطباق داد. براي بررسي ارتباط بين دو مفهوم عرف بين‌المللي و نزاکت بين‌المللي ابتدا بايد مفهوم اين دو مقوله را به طور جداگانه مورد بررسي قرار دهيم تا با ويژگي‌ها و تعاريف آنها آشنا شويم.عرف بين‌المللي چيست؟براي آگاهي از مفهوم عرف بين‌المللي، ابتدا بايد واژه عرف را به طور عام معنا کنيم. عرف داراي دو ريشه لغوي است که يکي به معناي امر پسنديده و ديگري به معناي معرفت و شناسايي است. در اصطلاح فقها، عرف به «عادات رفتاري و ديدگاه ذهني مردم» گفته مي‌شود و آنچه به عنوان عرف بين‌المللي شناخته مي‌شود از همين معناي پايه‌اي و عام، نشات مي‌گيرد. اما تعيين حد و مرز عرف به کاربردهاي آن ارتباط دارد. به طور عام، منظور از عرف «همه مردم» و «عقلا» است. پيش فرض اين نوع عرف، عدم تغيير است چراکه عقلا سيره ثابتى دارند و زمان و مکان و شرايط در آنها تأثيرى ندارد. البته گاهي منظور از عرف، گروه خاصي از مردم است که مي‌تواند بر‌اساس زبان و نژاد و مذهب خاص تعريف شود. به عنوان مثال عرف در بين مسلمانان با غيرمسلمانان در برخي موارد مي‌تواند متفاوت باشد. عُرف و عادت را، قديميترين پديده حقوقي مي‌دانند که طي قرون متمادي تنها مظهر و جلوه گاه حقوق و نخستين مظهر آن و معيار اصلي تشخيص بوده است.