چکیدهپدیده حقوقی مالکیت زمانی مدتی است که در کشورهای پیشرفته رواج یافته است ودر ایران نیز برخی درهتلداری ،گردشگری ومانند این هااز آن بهره می برند اما به دلیل نوظهور بودن مالکیت زمانی(بیع زمانی) قوانين خاصی پیرامون اين نوع مالکيت به تصویب نرسیده است و نظریات مخالف اکثر فقها با این نوع مالکیت نیز زمینه اجرایی نشدن این امر را فراهم کرده است. در این پژوهش با بررسی مالکیت زمانی و تطبیق آن با اصول حقوقی ومبناهای فقهی به این نتیجه رسیدیم که پذیرش این پدیده حقوقی در فقه و حقوق جمهوری اسلامی ایران هیچ منع شرعی یا قانونی ندارد.
چکیدهپدیده حقوقی مالکیت زمانی مدتی است که در کشورهای پیشرفته رواج یافته است ودر ایران نیز برخی درهتلداری ،گردشگری ومانند این هااز آن بهره می برند اما به دلیل نوظهور بودن مالکیت زمانی(بیع زمانی) قوانين خاصی پیرامون اين نوع مالکيت به تصویب نرسیده است و نظریات مخالف اکثر فقها با این نوع مالکیت نیز زمینه اجرایی نشدن این امر را فراهم کرده است. در این پژوهش با بررسی مالکیت زمانی و تطبیق آن با اصول حقوقی ومبناهای فقهی به این نتیجه رسیدیم که پذیرش این پدیده حقوقی در فقه و حقوق جمهوری اسلامی ایران هیچ منع شرعی یا قانونی ندارد.