از آنجا كه تشكيل سازمانهاي اداري دولتي بستگي به ثبات و انسجام دولتها دارد . دولت ايران از دوران قبل از اسلام ، خصوصاً در دورة سلسلة ساسانيان از يك نظام پيشرفته اداري برخوردار شده و پس از اسلام نيز دورة صفويه را مي توان شاخص ترين دوران در زمينه تاسيس سازمانهاي اداري و بطور كلي سازمان دهي امور كشوري از سوي دولت شناخت . در دوران گذشته فعاليتهاي سازمانهاي دولتي به امور مشخص و معيني محدود مي شد كه اين امور عمدتاً در چهار زمينه زير بودند :با بروز انقلاب صنعتي در اروپا و تغيير ساختار سياسي و اقتصادي در جوامع اروپا ، ساير كشورها از جمله ايران از لگوهاي غربي تأثير پذيرفته و تغييراتي را در نظام اداري و اجتماعي خود ايجاد كردند . اين تغييرات در كشور ما از طريق دعوت از كارشناسان و ماموران غربي صورت گرفتفصل اول :الف – نظارت پارلمانب – نظارت اجراببالف – تركيب مستخدمان بانكها ، بيمه مركزي ، سازمان تامين اجتماعي ، شركتهاي دولتي (كشوري ) شركت هواپيمايي خدمات كشور، هواپيمايي جمهوري اسلامي ايران ،ب- چگونگي ورود به خدمت ، دورة آزمايشي آموزشي و انتصابپ – حقوق و مزاياي مالي و غير ماليت – بازنشستگي و از كار افتادگيث – كيفرهاي اداري يا انضباطي ، حفظ حقوق استخدامي و مقررات گونه گونفصل دومالف – از جهت دولتي بودن يا نبودنب- ازجهت انتفاعي بودن با نبودناولا ً : فرق بين موسست عمومي انتفاعي و غير انتفاعي از نظر سازمان و پرسنلثانيا ً : فرق بين موسسات عمومي انتفاعي و غير انتفاعي از نظر امور مالي و معاملاتالف – محاسن موسسات عموميب – معايب موسسات عموميفصل سومالف – تشكيلات واركانب – از لحاظ سازمان و امور استخداميج – از لحاظ بودجه و حسابداريد – از نظر ادارة اموال و معاملاتفصل چهارم :مسئوليت موسسات عمومي در براب رحقوق شهروندي