پرسش چرا خيلي ازآنهايي كه ديندارند از نظر علمي، فرهنگي و اجتماعي و.. عقب‌مانده‌اند؟ آيا دور شدن از دين و خدا موجب پيشرفت مي‌شود؟ آيا بشر كنوني بدون خدا زندگي مي‌كند؟ و... و اساسا” چه نيازي به خداهست؟ قبل از هر چيز اين سئوال پيش مي‌آيد كه آدم ديندار و خداشناس كيست؟ پاسخ روشن است مي‌گويند كسي كه بنا به دلايلي وجود خدايي را اثبات كرده و براين باور استواربماند. هركس در باورهاي خود پايدارترباشد و حاضربه تغيير و تحول در باورهايش نباشد مؤمن تر و ديندارتر است. از اين رو ماهيت باورهاي مذهبي با ماهيت تئوري‌هاي علمي كاملا” معكوسند. تئوري علمي هر آن آماد تغيير و تحول است و پذيراي نوآوري است. دانشمند گرچه دانشي از پيش دارد اما همواره در جستجوي كشف حقيقتي ديگر است. ولي فرد مذهبي باورهايي دارد كه به عنوان پيش‌فرض همواره مي‌كوشد آنها را حفظ كرده و به آنها پايبند باشد. لذا باورهاي مذهبي ثابت و استوارند. اما آيا به راستي چنين است؟ شايد برهمين اساس است كه آنها كه به علم متمسك شدند راه پيشرفت و تحول را پيش گرفتند و آنها كه راه دين را اتخاذ كردند سال‌هاست درجا مي‌زنند. بنابراين چه نيازي است به دين و دينداري؟ آيا دينداري موجب عقب‌ماندگي نيست؟ آيا كارل ماركس درست نگفت كه دين افيون توده‌هاست؟اين پرسش‌ها و صدها مثل آن اين روزها ذهن‌ها را به خود مشغول مي‌كند. برخي هم پاسخ‌هايي به آنها مي‌دهند. پاسخ‌هايي كه موافق و مخالف بسيار دارد. طبعا” مي‌توان در اين باره بحث كرد و ساعت‌ها و بلكه سال‌ها مشغول آن شد. اما سرانجام چگونه مي‌توان حكم كرد كه به حقيقت دست‌يافته‌ايم و مخالفان ما سرا سر بر باطلند؟ اصولا” آيا حقيقت دست‌يافتني است؟ يا اصلا” حقيقتي وجود دارد؟بخاطر پيچيدگي اين مباحث و براي پرهيز از افتادن به دام بحث‌هايي كه صرفا” جنبه ذهني و تجريدي دارد بايد از جايي شروع كرد كه محكم و پابرجاباشد. بنا براين از همين سئوال اساسي و بنيادي آغاز مي‌كنيم كه آيا حقيقتي هست كه قابل خدشه و ترديد نباشد؟ آن چيست؟
پرسش چرا خيلي ازآنهايي كه ديندارند از نظر علمي، فرهنگي و اجتماعي و.. عقب‌مانده‌اند؟ آيا دور شدن از دين و خدا موجب پيشرفت مي‌شود؟ آيا بشر كنوني بدون خدا زندگي مي‌كند؟ و... و اساسا” چه نيازي به خداهست؟ قبل از هر چيز اين سئوال پيش مي‌آيد كه آدم ديندار و خداشناس كيست؟ پاسخ روشن است مي‌گويند كسي كه بنا به دلايلي وجود خدايي را اثبات كرده و براين باور استواربماند. هركس در باورهاي خود پايدارترباشد و حاضربه تغيير و تحول در باورهايش نباشد مؤمن تر و ديندارتر است. از اين رو ماهيت باورهاي مذهبي با ماهيت تئوري‌هاي علمي كاملا” معكوسند. تئوري علمي هر آن آماد تغيير و تحول است و پذيراي نوآوري است. دانشمند گرچه دانشي از پيش دارد اما همواره در جستجوي كشف حقيقتي ديگر است. ولي فرد مذهبي باورهايي دارد كه به عنوان پيش‌فرض همواره مي‌كوشد آنها را حفظ كرده و به آنها پايبند باشد. لذا باورهاي مذهبي ثابت و استوارند. اما آيا به راستي چنين است؟ شايد برهمين اساس است كه آنها كه به علم متمسك شدند راه پيشرفت و تحول را پيش گرفتند و آنها كه راه دين را اتخاذ كردند سال‌هاست درجا مي‌زنند. بنابراين چه نيازي است به دين و دينداري؟ آيا دينداري موجب عقب‌ماندگي نيست؟ آيا كارل ماركس درست نگفت كه دين افيون توده‌هاست؟اين پرسش‌ها و صدها مثل آن اين روزها ذهن‌ها را به خود مشغول مي‌كند. برخي هم پاسخ‌هايي به آنها مي‌دهند. پاسخ‌هايي كه موافق و مخالف بسيار دارد. طبعا” مي‌توان در اين باره بحث كرد و ساعت‌ها و بلكه سال‌ها مشغول آن شد. اما سرانجام چگونه مي‌توان حكم كرد كه به حقيقت دست‌يافته‌ايم و مخالفان ما سرا سر بر باطلند؟ اصولا” آيا حقيقت دست‌يافتني است؟ يا اصلا” حقيقتي وجود دارد؟بخاطر پيچيدگي اين مباحث و براي پرهيز از افتادن به دام بحث‌هايي كه صرفا” جنبه ذهني و تجريدي دارد بايد از جايي شروع كرد كه محكم و پابرجاباشد. بنا براين از همين سئوال اساسي و بنيادي آغاز مي‌كنيم كه آيا حقيقتي هست كه قابل خدشه و ترديد نباشد؟ آن چيست؟