مقدمه : از جمله اموری که به علّت چندگانگی مدیریتی و فقدان دیدگاه واحد از یک طرف و کم توجهی و گستردگی موضوع از جانب دیگر سبب شده تا مغفول مانده و به نتیجه مشخصی نرسد بحث آسیب های اجتماعی و سازمان دهی آنها می باشد در این راستا در طول سالیان بعد از انقلاب به رغم تلاش ها و کوشش ها هنوز واقعیت تلخی به نام آسیب های اجتماعی در جامعه وجود دارد. آنچه مسلم است در حال حاضر نمودهای عینی از آسیب ها و بزهکاری ها در جامعه وجود داشته و در حال افزایش است به طوری که کاهش سطح فرهنگ عمومی دست کم در میان جنبش هایی از جامعه وجود دارد. با نگاهی دقیق به مقولۀ ناهنجاری ها، و آسیب های اجتماعی بهتر می توان دریافت که ریشه اصلی و خواستگاه واقعی این هنجارها را بایستی در قلمرو نارسایی های فرهنگی و مشخصاً در فرهنگ عمومی جست و جو کرد. مراکز تأثیر گذار در این جنبش حتی از تقسیم بندی های رسمی هم فراتر می رود از جمله این مراکز و سازمان ها می توان به آموزش و پرورش، حوزه و دانشگاه و صدا و سیما اشاره کرد. انکار نمی توان کرد که از میان آنچه در برابر چشمان مخاطبین قرار می گیرد بدآموزی ها زودتر از آموزش های مثبت در زوایای ذهن و روح اثر می گذارد. در واقع باید فرهنگ اولویت نخست در کشور اعلام شود و برای پالایش فرهنگ عمومی جامعه از آنچه ضد فرهنگ است لحظه ای هم درنگ کردیم نکنیم و برای تحقق آن بایستی ابزارها، برنامه ها و زمینه های روشنی در اختیار داشته باشیم قطعاً در این مجریان طرح بایستی خودشان جز و افراد سالم، صالح متعهد کاردان و متعادل باشند چرا که در غیر این صورت سپردن کار به آنها به مبنای نقص غرض است. عواملی که باعث ایجاد آسیب های اجتماعی در جامعه می شوند : 1 ) خودکشی : خودکشی به معنای نابود کردن و از بین بردن خود پدیده ای است که سالیان دراز از روابط عشیره ای و سنتی تا روابط پیچیده شهرهای امروزی گریبان بشر را گرفته و در فراز و نشیب تحولّات اجتماعی قلب و روح خانواده ها و اجتماع را آزرده است زندگی شهری، انبوه جمعیت، عدم تجانس افراد با هم، کاهش محبت خانوادگی و رها شدن فرد به سرنوشت خود، محرومیت در عشق و فقر مادی دهها عامل دیگر آن چنان نارحتی هایی برای افراد فراهم آورده که فرد تنها راه نجات خود را در نابودی خویش جست و جو می کند در فرار راه رشد و توسعه اقتصادی – اجتماعی، هر چه سرپیچیدگی روابط و مناسبات اجتماعی افزوده می شود فاصله طبقاتی هم بیشتر می گردد و سرخوردگی ها فزونی می یابد و در نهایت به افزایش تعداد خودکشی منجر می شود. از هم گسیختگی پیوندهای سنتی و هم بستگی های اجتماعی و نیز بیگانه شدن با ارزشها و هنجارهای جامعه خودی، موجب فزونی نرخ خودکشی در جامعه ها به ویژه در جامعه های صنعی گردیده است. تعریف خودکشی : دست یافتن به تعریفی جامع و مانع برای خودکشی کار ساده ای نیست ملاک کار اکثر کسانی که از خودکشی تعریف کرده اند براساس تعریف دورکیم بوده است دورکیم در سال 1897 تعریف زیر را ادامۀ خودکشی به هر حالتی از مرگ اطلاق می شود که نتیجه مستقیم یا غیر مستقیم عملی باشد که شخص قربانی آن را انجام داده و از نتیجه عملش آگاه بوده است.
مقدمه : از جمله اموری که به علّت چندگانگی مدیریتی و فقدان دیدگاه واحد از یک طرف و کم توجهی و گستردگی موضوع از جانب دیگر سبب شده تا مغفول مانده و به نتیجه مشخصی نرسد بحث آسیب های اجتماعی و سازمان دهی آنها می باشد در این راستا در طول سالیان بعد از انقلاب به رغم تلاش ها و کوشش ها هنوز واقعیت تلخی به نام آسیب های اجتماعی در جامعه وجود دارد. آنچه مسلم است در حال حاضر نمودهای عینی از آسیب ها و بزهکاری ها در جامعه وجود داشته و در حال افزایش است به طوری که کاهش سطح فرهنگ عمومی دست کم در میان جنبش هایی از جامعه وجود دارد. با نگاهی دقیق به مقولۀ ناهنجاری ها، و آسیب های اجتماعی بهتر می توان دریافت که ریشه اصلی و خواستگاه واقعی این هنجارها را بایستی در قلمرو نارسایی های فرهنگی و مشخصاً در فرهنگ عمومی جست و جو کرد. مراکز تأثیر گذار در این جنبش حتی از تقسیم بندی های رسمی هم فراتر می رود از جمله این مراکز و سازمان ها می توان به آموزش و پرورش، حوزه و دانشگاه و صدا و سیما اشاره کرد. انکار نمی توان کرد که از میان آنچه در برابر چشمان مخاطبین قرار می گیرد بدآموزی ها زودتر از آموزش های مثبت در زوایای ذهن و روح اثر می گذارد. در واقع باید فرهنگ اولویت نخست در کشور اعلام شود و برای پالایش فرهنگ عمومی جامعه از آنچه ضد فرهنگ است لحظه ای هم درنگ کردیم نکنیم و برای تحقق آن بایستی ابزارها، برنامه ها و زمینه های روشنی در اختیار داشته باشیم قطعاً در این مجریان طرح بایستی خودشان جز و افراد سالم، صالح متعهد کاردان و متعادل باشند چرا که در غیر این صورت سپردن کار به آنها به مبنای نقص غرض است. عواملی که باعث ایجاد آسیب های اجتماعی در جامعه می شوند : 1 ) خودکشی : خودکشی به معنای نابود کردن و از بین بردن خود پدیده ای است که سالیان دراز از روابط عشیره ای و سنتی تا روابط پیچیده شهرهای امروزی گریبان بشر را گرفته و در فراز و نشیب تحولّات اجتماعی قلب و روح خانواده ها و اجتماع را آزرده است زندگی شهری، انبوه جمعیت، عدم تجانس افراد با هم، کاهش محبت خانوادگی و رها شدن فرد به سرنوشت خود، محرومیت در عشق و فقر مادی دهها عامل دیگر آن چنان نارحتی هایی برای افراد فراهم آورده که فرد تنها راه نجات خود را در نابودی خویش جست و جو می کند در فرار راه رشد و توسعه اقتصادی – اجتماعی، هر چه سرپیچیدگی روابط و مناسبات اجتماعی افزوده می شود فاصله طبقاتی هم بیشتر می گردد و سرخوردگی ها فزونی می یابد و در نهایت به افزایش تعداد خودکشی منجر می شود. از هم گسیختگی پیوندهای سنتی و هم بستگی های اجتماعی و نیز بیگانه شدن با ارزشها و هنجارهای جامعه خودی، موجب فزونی نرخ خودکشی در جامعه ها به ویژه در جامعه های صنعی گردیده است. تعریف خودکشی : دست یافتن به تعریفی جامع و مانع برای خودکشی کار ساده ای نیست ملاک کار اکثر کسانی که از خودکشی تعریف کرده اند براساس تعریف دورکیم بوده است دورکیم در سال 1897 تعریف زیر را ادامۀ خودکشی به هر حالتی از مرگ اطلاق می شود که نتیجه مستقیم یا غیر مستقیم عملی باشد که شخص قربانی آن را انجام داده و از نتیجه عملش آگاه بوده است.