مقدمهورزش عرصه فعاليتهاي الگومند، ساختارهاي اجتماعي و روابط ميان نهادي (interinstitutional) است كه فرصت منحصر به فردي براي مطالعه و فهم پيچيدگيهاي حيات اجتماعي فراهم مي‌آورد. ورزش فعاليتي است كه درجه‌اي از اشتغال اوليه يا ثانويه‌اي را در بر دارد كه ديگر شرايط نهادي قادر به پيشي گرفتن از آن نيستند. ورزش چنان فرصتي براي تحقيق در مورد «اشكال بسيار شفاف ساختار اجتماعي فراهم مي‌آورد كه در ديگر نظامها يا موقعيتها نمي‌توان يافت.» (59:1990.(Luschen: به عبارت ديگر، بعنوان مثال تحقيق ميداني در ورزش امكان تضاد ساخت يافته و رقابت را در شرايط كنترل شده فراهم مي‌آورد، چيزي كه به سختي مي‌توان در ديگر ابعاد حيات اجتماعي يافت. پويايي گروهي، نيل به هدف از طريق سازمان‌هاي اجتماعي، خرده فرهنگها، فرآيندهاي رفتاري، پيوستگي اجتماعي، نابرابري ساخت يافته، جامعه‌پذيري و شبكه‌هاي سازماني، فقط تعداد معدودي از موضوعات جامعه‌شناختي هستند كه مي‌توان در محيط‌هاي ورزشي آنها را مطالعه كرد. پيش فرض اين نگرش اين است كه ساختار يا اشكال رفتار و تعامل موجود در محيط‌هاي ورزشي شبيه رفتار و تعامل موجود در ساير زمينه‌هاي اجتماعي هستند. به عبارت ديگر، ورزش همانند ديگر نهادها جهان كوچكي از جامعه است...