نمايشك اول: (تنها كنجي از صحنه كه به دهانه قنات شباهت دارد با تك نور چراغ پي سوز روشن است. پيرمرد در حال پوشيدن لباس است). پسر: (در ادامه صحبت هايي كه ما نشنيده ايم) زود شروع كردي؟ پيرمرد: خوابم نبرد. پسر: تا صبح خيلي راهه... پيرمرد: مونده نمي شُم. پسر: خسته ميشي، به روت نمي آري. پيرمرد: حالا كه تو كمك موُيي، نه. پسر: يادت باشه، قول دادي آخَر شب! پيرمرد: قول چي؟ پسر: پدر، باز زدي زيرش... نيمه شب (مكث) شب دهمه. پيرمرد: پس اِمشو دو سيّم ماه كامله! (مكث) خو (تأييد سر) مو و تو، عين او زمونا... حالا بيا پايين او بالا بده! پسر: بد؟ اما اينجه كه كسي نيست، روستا كه اونور تو گوديه و اينجا هم تو تاريكي ديد نداره... مي خوام بدونم بعد نماز چه كسايي مي رن به سفره اون برا شام. پيرمرد: صاحب سفره يكي ديگه است. ولي نومش برا اونه... اگه اينو نفهمي نون او سفره غريبي مي ياره نه معرفت. پسر: شنيدي پدر يه مهندس مي خواد بياد برا معدن؟ پيرمرد: كدوم معدن؟ (ناراحت)... اي كاريز ميراث اجداديمونه. پسر: (شرمنده) البته اگه آب بِده كه معدن بي معدن، اونوقت حالش گرفته است. پيرمرد: (چراغ را برداشته، آماده رفتن به قنات) طي شد؟ پسر: تمومه، من آماده ام. پيرمرد: آب كه نخوردي؟! پسر:نه، تشنه تشنه ام. پيرمرد: اينطوري خيلي بهتره، ده روز... پسر: (حرفش را قطع مي كند) يه نشونه است. پيرمرد: به عهده، روز روزه باشي و شب تشنه، حوصله پيشه كن دريا رو مي بيني، زمان به جلو هي مي شه و آدميزاد پير و مونده، اما آب هميشه حق تشنه ها است. پسر: نسخه را با خودت آوردي؟ پيرمرد: امشو از بَرُم (مكث) مي دوني كجا بري؟ (تكه ناني به پسر مي دهد) پسر: آخريه است مگه نه؟ (اشاره به چاه) (مردي در لباس روستايي وارد مي شود)
نمايشك اول: (تنها كنجي از صحنه كه به دهانه قنات شباهت دارد با تك نور چراغ پي سوز روشن است. پيرمرد در حال پوشيدن لباس است). پسر: (در ادامه صحبت هايي كه ما نشنيده ايم) زود شروع كردي؟ پيرمرد: خوابم نبرد. پسر: تا صبح خيلي راهه... پيرمرد: مونده نمي شُم. پسر: خسته ميشي، به روت نمي آري. پيرمرد: حالا كه تو كمك موُيي، نه. پسر: يادت باشه، قول دادي آخَر شب! پيرمرد: قول چي؟ پسر: پدر، باز زدي زيرش... نيمه شب (مكث) شب دهمه. پيرمرد: پس اِمشو دو سيّم ماه كامله! (مكث) خو (تأييد سر) مو و تو، عين او زمونا... حالا بيا پايين او بالا بده! پسر: بد؟ اما اينجه كه كسي نيست، روستا كه اونور تو گوديه و اينجا هم تو تاريكي ديد نداره... مي خوام بدونم بعد نماز چه كسايي مي رن به سفره اون برا شام. پيرمرد: صاحب سفره يكي ديگه است. ولي نومش برا اونه... اگه اينو نفهمي نون او سفره غريبي مي ياره نه معرفت. پسر: شنيدي پدر يه مهندس مي خواد بياد برا معدن؟ پيرمرد: كدوم معدن؟ (ناراحت)... اي كاريز ميراث اجداديمونه. پسر: (شرمنده) البته اگه آب بِده كه معدن بي معدن، اونوقت حالش گرفته است. پيرمرد: (چراغ را برداشته، آماده رفتن به قنات) طي شد؟ پسر: تمومه، من آماده ام. پيرمرد: آب كه نخوردي؟! پسر:نه، تشنه تشنه ام. پيرمرد: اينطوري خيلي بهتره، ده روز... پسر: (حرفش را قطع مي كند) يه نشونه است. پيرمرد: به عهده، روز روزه باشي و شب تشنه، حوصله پيشه كن دريا رو مي بيني، زمان به جلو هي مي شه و آدميزاد پير و مونده، اما آب هميشه حق تشنه ها است. پسر: نسخه را با خودت آوردي؟ پيرمرد: امشو از بَرُم (مكث) مي دوني كجا بري؟ (تكه ناني به پسر مي دهد) پسر: آخريه است مگه نه؟ (اشاره به چاه) (مردي در لباس روستايي وارد مي شود)