توان شهریار در صنعت شعر فوق‌العاده بود. در تمامی انواع شعر استاد بود. برای ادبیات ایران او فرهادی شاعر بود که به خوبی با مردم معاصرش سخن گفت. او عاشقی بود شاعر و نه فیلسوف که طرحی نو دراندازد و روحی حساس، تأثیرپذیر و مطیع داشت. به همین دلیل گاهی سخن او با همۀ زیبایی از پی مستحکمی برخوردار نیست؛ اما در شعر نوجویی و حرکت او در سیر تکاملی به‌خوبی مشهود است. بیوک نیک‌اندیش مؤلف این کتاب از روزی که شهریار را شناخته، همراه و همدم و یاورش شده و چون مخلصانه به او پیوسته، نکته‌هایی پرارزش به دست آورده است. گنجینه‌ای که عاشقی چون او می‌توانست گرد آورد. زبان احساس او، شعر شهریار است و او به‌خوبی قدر آن را می‌داند. این کتاب حاصل سال‌ها در خلوت شهریار بودن است که دربرگیرنده خاطرات 35 ساله دوستی و همنشینی مؤلف با شهریار است. این دوستی از سال 1332 آغاز شده و تا آخرین روز بستری بودن استاد در بیمارستان امام خمینی در سال 1367 ادامه می‌یابد.